تهران، 3 شهریور 1400 – دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد (UNODC) در ایران همکاری خود را با پلیس مبارزه با مواد مخدر جمهوری اسلامی ایران از طریق ارائۀ مساعدت­ های فنی و تهیۀ الزامات مقابله با قاچاق موادمخدر ادامه می­ دهد. آقای الکساندر فدولوف، نمایندۀ کشوری دفتر UNODC  در ایران، در دیدار با سردار مجید کریمی، رئیس پلیس مبارزه با مواد مخدر ایران، اطلاعاتی در مورد پیشرفت فعالیت­ های آن دفتر و چشم­ انداز همکاری مشترک به اشتراک گذاشت. وی با توجه به چالش کنونی قاچاق مواد مخدر از افغانستان، اظهار داشت که دفتر UNODC ایران جلسات مشورتی با همتایان کشوری خود برگزار می­ کند. آقای فدولوف، با ارائه توضيحات كامل دربارۀ همکاری دفتر UNODC در ایران با پلیس مبارزه با مواد مخدر، آمادگی تیم UNODC را برای حمایت از فعالیت­ های پلیس مبارزه با مواد مخدر ایران در سطح بین­ المللی اعلام کرد. دیدار با اعضای گروه مینی دوبلین (MDG) از جمله فعالیت­ هایی است که برای افزایش دیده شدن دستاوردهای ارزشمند پلیس مبارزه با مواد مخدر پیشنهاد شده است. آقای فدولوف در ادامه اظهار داشت که بر اساس گزارش جهانی موادمخدر در سال 2021، افغانستان هنوز بیشترین مقدار تریاک را در جهان تولید می­کند. این نشان­ دهندۀ اهمیت نقش ایران در کنترل قاچاق مواد مخدر است. سرتیپ کریمی همچنین در مورد پیشرفت کنونی فعالیت­های کنترل مواد مخدر در جمهوری اسلامی ایران و همکاری با دفتر  UNODC بازخوردی ارائه کرد. یکی از مهم ترین ارکان این جلسه، تبادل نظر بین دفتر UNODC و پلیس مبارزه با مواد مخدر در مورد مشارکت بیشتر و مرور اجمالی همکاری­ های آینده، به ویژه در مورد ارتقاء ظرفیت و آموزش افسران پلیس مبارزه با مواد مخدر بود.                                                                                                      *** برای دریافت اطلاعات بیشتر
امیرحسین وزیری،
کارشناس برنامۀ دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد
جمهوری اسلامی ایران
تلفن: 81 ـ 77 83 87 88 (21 ـ 0098)
فاکس: 00 67 79 88 (21 ـ 0098)
پست الکترونیکی: amirhossein.vaziri@un.org

این نشان روز سه‌شنبه 18 مرداد ۱۴۰۰ با حضور مدیر دفتر سازمان جهانی بهداشت در منطقه مدیترانه شرقی، دکتر احمد المنظری به صورت ویدیوکنفرانس توسط دکتر جعفر حسین، نماینده سازمان جهانی بهداشت در جمهوری اسلامی ایران  به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و در نهایت فرماندار اسکو تقدیم شد. در این مراسم رسمی که در محل ساختمان وزارت بهداشت برگزار شد، وزیر بهداشت، درمان، و آموزش پزشکی جمهوری اسلامی ایران دکتر سعید نمکی، نماینده سازمان جهانی بهداشت در ایران دکتر سید جعفر حسین، دکتر احمد المنظری، نمایندگان دانشگاه علوم پزشکی تبریز، و مقامات محلی سهند حضور داشتند و سخنرانی هایی را ارائه دادند. دکتر نمکی در سخنرانی خود به معرفی مؤلفه های شهر سالم پرداخت. در این مراسم همچنین از وبگاه شبکه ملی شهرهای سالم رونمایی شد. دریافت این نشان، دستاورد مهمی برای ایران و برنامه شهرهای سالم سازمان جهانی بهداشت در منطقه شرق مدیترانه است، زیرا ایران نخستین کشور در این منطقه است که از زمان شروع اجرای آزمایشی این برنامه در سال 1991 در سه محله تهران، به چنین عنوانی دست یافته است. ایران در زمره کشورهایی است که بیشترین شمار شهرهای ثبت شده را در شبکه شهرهای سالم منطقه­[1] ثبت کرده­اند. درحال حاضر، 22 شهر ایرانی در این شبکه ثبت شده­اند. سهند نخستین شهر از این مجموعه است که سازمان جهانی بهداشت اخیراً آن را ارزیابی کرده و نشان شهر سالم را به مدت سه سال دریافت کرده است. سهند در بیست کیلومتری تبریز واقع شده است و جمعیتی حدود 161.000 نفر دارد. این شهر با روند مستمر رشد جمعیتی، همچنان در حال توسعه است و پیش­بینی می­شود در آینده به خدمات و فضاهای شهری متناسب با جمعیت خود مجهز شود. برنامه شهر سالم سهند در سال 1394 و با هدف «خلق جامعه ای ایمن و سالم برای زندگی شاد همه» شروع شد. دومین و آخرین بخش از ارزیابی میدانی سهند در روزهای 2-4 خرداد توسط کارشناسان دفتر مدیترانه شرقی سازمان جهانی بهداشت صورت گرفت تا صلاحیت این شهر برای دریافت نشان شهر سالم اساس شاخص‌های برنامه شهر سالم سازمان جهانی بهداشت ارزیابی شود. بخش نخستن ارزیابی به علت محدودیت­های اعمال شده در دوران همه گیری کووید-19، در آذرماه سال 1399 به صورت مجازی و از راه دور انجام شد. این ارزیابی مجازی، نخستین نوع از این شکل ارزیابی در فرایند ارزیابی شهرهای سالم بود که با توجه به محدودیت‌های همه‌گیری کووید-19 انجام ­شد. تیم ارزیابی متشکل بود از دکتر ماها الاداوی، مدیر بخش ارتقای سلامت دفتر مدیترانه شرقی سازمان جهانی بهداشت، دکتر ثمر الفکی، مسئول فنی ابتکارات جامعه-محور و فضاهای سالم دفتر مدیترانه شرقی سازمان جهانی بهداشت، و دکتر محمد آسایی مشاور سازمان جهانی بهداشت و مشاور ارشد حوزه سلامت عمومی. ارزیابی این تیم سه نفره، طی بازدید میدانی سه روزه از شهر سهند، شامل بازدید میدانی از چندین محوطه و سایت اجرای پروژه انجام شد. یک شهر سالم برای دریافت نشان باید دستکم هشتاد درصد از هشتاد شاخص مشخص شده ازجانب سازمان جهانی بهداشت را دارا باشد. این شاخص‌ها شامل طیف متنوعی از موارد شامل اقدامات اجتماعی-اقتصادی، مدیریت و افزایش توانمندی­های بالقوه گرفته تا همکاری و تحول نهادی براساس برنامه‌ریزی و اجرای پروژه‌های نوآورانه است. بر اساس نتایج ارزیابی مذکور، سهند توانست از میان 80 شاخص کلیدی عملکرد، 74 شاخص (%92.5) را احراز کند. دکتر ماها الداوی، مدیر بخش ارتقای سلامت دفتر مدیترانه شرقی سازمان جهانی بهداشت، پس از بازدید میدانی از سهند گفت: « من سهند را جایی می‌بینم که موفق شد خود را از شهری که همه در آن به تنهایی کار می‌کردند، تبدیل کند به شهری که همه در آن تلاش می‌کنند با هم از جامعه‌ای سالم، محیطی سالم و زندگی اجتماعی سالم برخوردار باشند. من این را در بسیاری از جنبه‌ها و مکان‌هایی که ما بازدید کردیم، و همچنین در نگرش و پاسخ افرادی که با آنها ملاقات کردیم، دیدم. در سرتاسر شهر، وقتی که ما در حال حرکت و بازدید از جوامع مختلف بودیم، می‌توانستم تغییرات و تمرکز همه را بر سلامتی و رفاه به عینه مشاهده کنم. سازمان جهانی بهداشت، با اعطای نشان، پشتیبانی و شاخص کردن شهرهایی از قبیل سهند و همچنین با ایجاد شبکه­های ملی شهرهای سالم طرح شهرهای سالم را در سرتاسر دنیا ترویج می­کند. این شبکه­، شهرهای سالم از کشورهای مختلف را از طریق ظرفیت‌سازی محلی، پایش، اجرا و تبادل تجارب گرد هم می‌آورد، و خود وظیفه ارائه پشتیبانی سیاسی، استراتژیک و فنی و همچنین ایجاد ظرفیت هم در سطوح ملی و و هم در سطوح محلی، را بر عهده دارد. سهند در سال 1398 موفق به کسب گواهینامه بین‌المللی «جوامع ایمن» شد  و سپس این رویکرد را با ابتکار برنامه شهر سالم در هم آمیخت. ایران قصد دارد برنامه شهرهای سالم را گسترش دهد تا یکصد شهر دیگر در سراسر کشور از طریق شبکه ملی شهرهای سالم، پوشش دهد. دکتر محمد آسایی مشاور سازمان جهانی بهداشت و مشاور ارشد حوزه سلامت عمومی در این خصوص گفته است: « سهند اجرای برنامه شهرهای سالم را از شش سال گذشته آغاز کرده است و اکنون به مرحله بلوغ رسیده است که امیدواریم بتوانیم آن را برای سایر شهرهای جمهوری اسلامی ایران نیز الگو قرار دهیم. تعهد سیاسی، مشارکت جامعه محلی و مسئولیت‌پذیری جامعه محلی، در همه پروژه‌هایی که از آن بازدید کردیم، کاملاً مشهود است.» به عنوان شهری سالم، سهند توسعه و بهبود بهداشت و سلامت، خدمات زیست محیطی، تأمین آب سالم، بهینه‌سازی محیط زیست، مقابله با آلودگی هوا، و بهبود مسکن، را در اولویت قرار می­دهد. هدف غائی سهند ترویج مشارکت محلی توام با همکاری و اثرگذاری حداکثری است. این کار از طریق ارتقای آگاهی عمومی و بکارگیری توانمندی های بالقوه و شکوفانشده جوامع در سطوح ملی و محلی امکان‌پذیر خواهد بود. برنامه شهرهای سالم اطمینان حاصل می‌کند که سلامت، شاخصه بارز دستورکارهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در شهرها باشد و درنتیجه، روحیه مشارکتی همه ذینفعان را تقویت و منابع بالقوه را در این راستا بسیج می‌کند. یک مولفه مهم در توسعه شهر سالم سهند عبارتست از توانمندی زنان (با سهم%49.5 از کل جمعیت شهر) و این مهم از طریق همکاری با دفتر فرماندار، شبکه‌های بهداشت، سازمان‌های شهری، بخش مراقبت اجتماعی و سازمان‌های جامعه مدنی انجام می‌شود. چندین برنامه و ابتکار جامعه­محور برای توانمندسازی اجتماعی و اقتصادی جوامع آسیب‌پذیر شهر از جمله برای کهنسالان، افراد دارای معلولیت، زنان سرپرست خانوار، کودکان و امثال آنها در نظر گرفته شده است. خدمات ارائه‌شده در سهند، فراگیر و برای همگان در دسترس است. دکتر ثمر الفکی، مسئول فنی ابتکارات جامعه-محور و فضاهای سالم دفتر مدیترانه شرقی سازمان جهانی بهداشت، به هنگام بازدید از این شهر گفت: «من خوشبینم زیرا سطح بسیار بالایی از تعهد را شاهد هستم. این تعهد نه تنها در سطح سیاسی بلکه در تک تک افراد در شهر سهند مشهود است. آنها می‌توانند این شور و اشتیاق را به دیگران نیز منتقل کنند و مطمئن هستم که این رویکرد، در آینده نیز حفظ خواهد شد.»   [1] Regional Healthy Cities Network (RHCN)

تصور کنید شما یک زن هستید. یا یک دختر. در خانه‌اید. دارای معلولیت هستید. شاید ناشنوا باشید یا نابینا، یا شاید پاهای‌تان به فرمان شما نیست. شاید مغز شما به نوعی متفاوت از دیگران عمل می‌کند. شما به شوهرتان، یا به پدر و مادر، یا عموی خود، یا افراد دیگر وابسته هستید. آنان ممکن است مهربانی‌هایی نشان دهند، اما این اغلب با تحقیر همراه است. آنان شما را به منظله باری بر دوش خود می‌بینند. آنان درماندگی و خشم خود را بر سر شما خالی می‌کنند. آنان شما را به مدرسه نمی‌فرستند، چرا که می‌گویند ارزشش را ندارد. وقتی از شما حرف می‌زنند، از نام‌های زننده استفاده می‌کنند. به شما غذای کافی نمی‌دهند. شما را می‌زنند. آنان ممکن است هر کاری که بخواهند، با شما انجام دهند. نمی‌توانید آن‌جا را ترک کنید. کجا می‌توانید بروید؟ چه سازمان‌هایی هستند تا به شما کمک کنند؟ چگونه می‌توانید به آن‌ها دسترسی داشته باشید؟ چه کسی حرف شما را باور می‌کند؟ اگر اعتراضی کنید، نگرانید که نکند به یک آسایشگاه فرستاده شوید، و این فقط اوضاع را بدتر می‌کند. شما تنهایید. و تا به حال میلیون‌ها نفر مثل شما بوده‌اند. همه زنان و دختران دارای معلولیت از شرایطی مثل وضعیت شما رنج نمی‌برند اما خیلی‌ها در چنین شرایطی هستند. یک نفر هست که با عزمی‌راسخ، عشق، و تفکری حقوقی، به شما می‌اندیشد. او «سمانه شعبانی» نام دارد. جو آرامی‌که شعبانی را به تفکر درباره خشونت خانگی سوق داد شعبانی می‌گوید: «من در یک جو آرام بزرگ شدم.» او از زمان تولدش به سال ۱۹۸۹ نابینا بوده‌است. «پدر و مادرم معلولیت مرا دلیلی برای به حاشیه راندن من نمی‌دیدند.» او به مدرسه استثنایی رفت و سپس به مدرسه عادی تغییر محل داد. زمانی که او بزرگ می‌شد، هنوز برنامه‌های صفحه‌خوان یا رایانه‌های دستی در کار نبود، لذا خانواده‌اش او را برای دسترسی به مواد آموزشی مورد نیازش یاری می‌کردند. برای مثال، برای تهیه نسخه بریل «گاه مادرم متن را کلمه به کلمه و با صدای بلند می‌خواند و من آن را با ماشین پرکینز (دستگاه بریل‌نویس) می‌نوشتم.» او با پشتکار ادامه داد، و همان‌گونه که حدس می‌زد، فنآوری هر روز پیشرفته‌تر شد. اکنون در سن سی و یک سالگی، شعبانی از چند دانشگاه برتر ایران فارغ‌التحصیل شده و رساله دکترایش را درباره خشونت خانگی علیه زنان دارای معلولیت و دسترسی آنان به عدالت در نظام حقوق بین‌الملل بشر نوشت. او مدتی به عنوان کارآموز در مرکز اطلاعات سازمان ملل متحد در تهران کار کرد. اکنون او در آکادمی‌ژنو مشغول تحصیل دوره کارشناسی ارشد در حوزه عدالت انتقالی است ، چگونگی دسترسی به عدالت در جوامعی که با میراث جنگ یا نقض گسترده حقوق بشر دست و پنجه نرم می‌کنند. شعبانی هیچ‌گاه قربانی خشونتی که دغدغه‌اش را دارد، اعم از خشونت جسمی، جنسی، عاطفی یا کلامی، نبوده‌است. اما هدف او برانگیختن ساختارهای حقوقی جهان به حمایت از آن دسته از زنان دارای معلولیت است که خشونت را تجربه کرده‌اند. شعبانی می‌گوید: «مردان و پسران دارای معلولیت هم ممکن است در محیط خانه خشونت را تجربه کنند.» اما زنان بار مضاعف تبعیض جنسیتی را هم به دوش می‌کشند. احتمال بیشتری هست که آنان موضوع آسیب، برچسب‌زنی، محرومیت از فرصت‌ها، و حتی سرزنش از بابت معلولیت‌شان قرار گیرند. شعبانی می‌گوید: «خشونت خانگی علیه هر زن یا دختری بد است.» آن‌چه ناپسندی آن را برای زنان دارای معلولیت تشدید می‌کند، میزان آسیب‌پذیری آنان است. شعبانی می‌گوید: «ممکن است خانواده آنان بگوید، »تو فقط نان‌خوری، تو به درد نمی‌خوری"". آنان احتمالا فرصت‌های اندکی برای دوست‌یابی در خارج از خانه بیابند، خیلی کم‌تر از دیگران ازدواج کنند، و با آنان مثل یک خدمتکار رفتار شود، بدین معنا که مجبور به پخت و پز، تمیز کردن خانه، یا نگهداری از بچه‌های کوچک‌تر باشند. شعبانی می‌گوید: «به ویژه در کشورهایی که نظام حمایت اجتماعی در کار نیست، آنان کاملا به خانواده‌های خود وابسته‌اند.» «در فرضی که دولت غافل و جامعه مدنی ضعیف است، آن‌گاه خشونت خانگی در پس سایه‌ها اتفاق می‌افتد.» «اگر درها را بگشایید» – فرصت‌ها و موانع پیش روی افراد دارای معلولیت در کشور شعبانی، ایران، هم‌چون بسیاری دیگر از کشورها، بیشترین امکانات برای افراد دارای معلولیت، در کلان‌شهرها متمرکز است. در آن‌ها اغلب مسیرهای عبور صندلی چرخدار، و مدارس ویژه افراد ناشنوا یا نابینا، و سازمان‌های افراد دارای معلولیت وجود دارد. برای نمونه در تهران، شعبانی برای یک سازمان افراد دارای معلولیت کار می‌کرد که بیشتر کارکنان آن دارای نوعی از معلولیت بودند. او می‌گوید «اگر درها را باز کنید، می‌توانید شاهد توانایی‌های افراد دارای معلولیت باشید.» هرچند، در بیشتر جاها، این در هم‌چنان بسته مانده‌است. در کنار حمایت‌های موجود، موانع ساختاری هم وجود دارد. برای مثال، در ایران این‌ها شامل ممنوعیت افراد دارای معلولیت بینایی از دسترسی به شغل معلمی‌است، چرا که به گفته شعبانی، «سلامت جسمی» از شرایط آن است. و در شهرستان‌های کوچک‌تر و روستاها، تقریبا هیچ خدمتی ارائه نمی‌شود. دیگر آن که، برخی از انواع معلولیت‌های ذهنی و غیر آن پنهان هستند، و ممکن است برخی شرایط اصلا معلولیت قلمداد نشود، حتی اگر آسیب‌هایی به همراه داشته باشند. از جمله آن مبتلایان به دیابت هستند. کسانی که دارای معلولیت پنهان یا شناسایی نشده هستند، اغلب بی‌یاور مانده و از دسترسی به هر گونه کمکی، البته اگر چنین امکانی وجود داشته باشد، محرومند. هر چه قدر فردی بیشتر منزوی باشد، در برابر خشونت در محیط خانه آسیب‌پذیرتر است. «همه اشخاص دارای معلولیت»- حقوق چگونه بنیان‌سازی می‌کند افراد دارای معلولیت حتی اگر در محیط خانه مورد شناسایی قرار نگرفته باشند، در حقوق بین‌الملل بشر، به عنوان اشخاص دارای حق‌های بشری شناخته شده‌اند. « ترویج، حمایت و تضمین بهره‌مندی کامل و برابر از تمامی‌حق‌های بشری و آزادی‌های بنیادین توسط تمامی‌اشخاص دارای معلولیت، و ترویج احترام به کرامت ذاتی آنان.» هدف از کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت این است، معاهده‌ای که در ۲۰۰۶ به تصویب سازمان ملل متحد رسید، و در حال حاضر دارای ۱۶۴ کشور عضو است (که معاهده را به صورت قطعی پذیرفته‌اند)، و ۱۸۲ کشور آن را امضا کرده‌اند (بدین معنا که رضایت اولیه خود جهت پیوستن به معاهده را اعلام داشته‌اند). ایران این کنوانسیون را به سال ۲۰۰۸ مورد تصویب قرار داد. کنوانسیون نمی‌گوید «هر وقت امکانش بود، تعدادی از افراد دارای برخی از انواع انتخابی معلولیت، باید به حمایت‌های گاه‌گاهی، و تحت چنین و چنان شرایطی، دسترسی پیدا کنند.» کنوانسیون در عوض، خالی از ابهام و کاملا فراگیر است. جمله مورد اشاره، درباره تمامی‌حق‌های بشری« برای »تمامی‌افراد دارای معلولیت" سخن می‌گوید. این جمله تنها بخشی از یک توافقنامه به مراتب طولانی تر است که دسته بندی‌های مربوط به انواع معلولیت‌ها، سازش‌های ضروری جهت برخورداری این افراد از حقوقشان، زمینه‌هایی که حقوق آن‌ها نقض شده‌است و شرایطی که آن‌ها نیاز به حمایت دارند، را به تفصیل شرح می‌دهد. تمام این موارد ممکن است برای شخص نا آشنا با قوانین مربوط به حقوق بشر، انتزاعی یا حتی بی فایده به نظر برسد. فایده تعدادی کلمه در معاهده‌ای غیر الزام آور چیست؟ چگونه ممکن است ان‌ها حامی‌دختران و زنان معلول در معرض خشونت خانگی، باشند؟ شعبانی بیان می‌کند:« کنوانسیون بین المللی حقوق افراد دارای معلولیت، دستاورد بزرگی برای جامعه معلولین و تمام مردم است.» از نظراو، کنوانسیون مزبور شالوده‌ای است که بر مبنای آن سایر حمایت‌های حقوق بشری بنا شده‌اند. صراحت و جامعیت بیشتر منجر به استحکام بیشتر این شالوده می‌گردد. برای مثال، به گفته او ماده ۱۶ کنوانسیون راجع به «آزادی از استثمار، خشونت و سو استقاده» است. ماده ۶، منحصرا زنان و دختران معلول را مورد خطاب قرار می‌دهد و تفسیر عمومی‌شماره ۳ در مورد این ماده به «تفسیر» آن می‌پردازد. سمانه شعبانی می‌گوید:« با کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت، ما چیزی فراتر از عرف و هنجارهای غیررسمی‌داریم.» « هم اکنون عرف و هنجارهای مکتوبی داریم که مورد قبول طرف‌های دولتی قرار گرفته‌است.» « این امر به مرور رخ می‌دهد»- ایجاد تغییر، ذره ذره این کنوانسیون‌ها، حقوق بشر افراد دارای معلولیت را به رسمیت می‌شناسند. کمک به شناسایی و تحقق عینی این حقوق، وظیفه جاری دولت‌ها و مدافعانی مانند شعبانی است. تعجبی ندارد که از کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت به عنوان « ابزار» یا وسیله یاد می‌شود. دولت‌ها از آن برای سیاست گذاری و وکلا جهت تحت فشار قرار دادن دولت‌ها، استفاده می‌نمایند. هر دوی آن‌ها از این کنوانسیون به منظور دسترسی به زنان و دختران، در هر کجا که باشند، در هر سرزمینی و با هر زبانی، در خانواده یا در انزوا و همینطور در هر مرتبه و با هر دردی، جهت مقابله با خشونت خانگی استفاده می‌کنند. به گفته شعبانی:« چنین امری نیازمند سپری شدن زمان است. زنان و دختران به استقلال بیشتری نیاز دارند و شما باید جامعه را در این راستا آموزش دهید.» چنین تغییراتی ممکن است در قالب پیش‌بینی یک درآمد اولیه، فرصت‌های شغلی بیشتر، خطوط تلفنی قابل دسترس برای تمام زنان و دختران معلول در شرایط بحرانی و ایجاد وجهه مثبت در کتاب‌ها، فیلم‌ها و فرهنگ در سطح گسترده، باشد. بنابراین پایان دادن به خشونت خانگی علیه زنان و دختران دارای معلولیت، نیازمند تغییرات گسترده تری در سطح جامعه و قانون است. از یک منظر، شعبانی می‌گوید :«معلولیت از جامعه برمی‌آید، نه از خود فرد.» یعنی این جامعه‌است که باعث عدم آگاهی افراد نسبت به توانایی‌های بالقوه خودشان می‌شود. نبود هیچ کتابی با خط بریل در مدارس یا وجود نداشتن سطوح شیب دار برای صندلی چرخ دار، بیانگر ناکامی‌جامعه‌است. در نهایت او مطرح می‌کند: جامعه ملزم به تمرکز بر روی هر یک از اشخاص است، تا به این وسیله، نیازهای او را یک به یک شناسایی نماید." اینطور به نظر می‌رسد که این امر برای افراد بدون معلولیت، مستلزم انجام حجم زیادی کار باشد. اما شناخت افراد با تمام پیچیدگی‌های آن‌ها، نه تنها معضل نبوده، بلکه یک مزیت است. جامعه با آگاهی و شناخت حقوق همه افراد، توانمند خواهد شد. از نظر شعبانی، یکی از پیام‌های مهم فرهنگ فارسی این است که «برای هر شخص و هر مخلوق زنده‌ای احترام قائل است». در بین این افراد، زنان و دختران معلولی وجود دارند که در خانه با کلمات نفرت انگیز و رفتارهای خشونت آمیز روبه رو هستند. به گفته سمانه شعبانی، زنان و دختران رها شده از سلطه خشونت خانگی، در بستری از خلاقیت، عشق و دانایی شکوفا خواهند شد. آن‌ها به سادگی و صرفا به واسطه انسان بودن، مستحق آن هستند که تا حد امکان از حقوق اساسی خود برخوردار شوند. شعبانی به آن‌ها می‌اندیشد و خواستار یادآوری این امر به آن هاست:« تو ارزشمند هستی. تو همانند دیگران دارای ارزش و احترام هستی.» نویسنده: Paul VanDeCarr، دفتر هماهنگی توسعه. نهادهای سازمان ملل متحد در سراسر جهان، برای پایان دادن به خشونت علیه زنان و دختران معلول تلاش می‌کنند. تقریبا تمام آژانس‌های سازمان ملل متحد در داخل و میان کشورها، بخشی از برنامه پیشگامان توجه همگانی (Spotlight Initiative ) در این امور هستند، مشارکت جهانی بین اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد در راستای زائل کردن هر نوع خشونت علیه زنان و دختران. همچنین رسیدگی به خشونت مبتنی بر جنسیت و نیازهای زنان و دختران دارای معلولیت، در آژانس‌هایی از قبیل: نهاد سازمان ملل متحد برای زنان (UN Women)، صندوق کودکان ملل متحد (UNICEF) و صندوق جمعیت سازمان ملل متحد (UNFPA)، (اینجا را هم ببینید) صورت می‌گیرد. کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت (CRPD) مورد مذاکره قرار گرفت و در سازمان ملل متحد تصویب شد.

تهران، 8 تیر 1400 – ستاد مبارزه با مواد مخدر جمهوری اسلامی ایران و دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد در ایران با هم رویدادی را به مناسبت روز جهانی مبارزه با سوء مصرف و قاچاق غیر قانونی مواد در 5 تیر، و همچنین معرفی گزارش جهانی مواد مخدر 2021 برگزار کردند. سفرا و نمایندگان  از سفارت های افغانستان، اتریش، بلغارستان، آلمان، مجارستان، ایتالیا، عراق، ژاپن، نروژ، عمان، پاکستان، پرتغال، رومانی، روسیه، تاجیکستان، ترکمنستان، انگلستان، و اوکراین در تهران و همچنین نمایندگان دفتار یونیسف و سازمان جهانی بهداشت در این رویداد حضور داشتند. آقای امیر عباس لطف سرابی، مدیر کل دفتر امور بین الملل ستاد مبارزه با مواد مخدر، جلسه را آغاز کرد و به حضار خوش آمد گفت. آقای الکساندر فدولوف، نماینده کشوری دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد در ایران، به عنوان اولین سخنران این اجلاس، بیانیه خانم غادا والی، مدیر اجرائی دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد و سپس سخنرانی خود پیرامون تلاش های موفقیت آمیز جمهوری اسلامی ایران، بخصوص ستاد مبارزه با مواد مخدر و نیروی انتظامی ایران، علیه جریان غیر قانونی مواد مخدر و شبکه های سازمان یافته مواد مخدر و جرم را خواند. نماینده کشوری این دفتر همچنین آخرین یافته های گزارش جهانی مواد مخدر 2021 را ارائه داد. شعار سال 2021 روز جهانی " حقایق درباره مواد مخدر را به اشتراک بگذاریم تا زندگی ها را نجات دهیم" به حضار معرفی شد. آقای فدولوف افزود: " این شعار بر نیاز به رویکردهای مبتنی بر شواهد برای مجهز کردن عموم، خدمات رسانان بهداشت و سلامت ، و مقامات تصمیم گیرنده به ابزاری برای آگاهی از انتخاب ها و خدمات مؤثر تأکید می کند." آقای سفیر محسن اسپری، مدیر کل امور بین الملل محیط زیست و توسعه پایدار وزارت امور خارجه نگرانی خود نسبت به افزایش تولید و مصرف مواد مخدر بر اساس جمعیت تا سال 2030 را ابراز نمود و بر اهمیت مسئولیت مشترک توسط کشورهای عضو در مبارزه با مواد مخدر تأکید کرد. در این رویداد، آقای وحید قبادی دانا، رئیس سازمان بهزیستی کشور، رویکرد جدید و متوازن ایران در درمان مبتنی بر دارو و خط تولید بوپرونورفین را معرفی کرد. او بر اهمیت ترکیب برنامه های کاهش تقاضای مواد مخدر با برنامه های بازتوانی و کاهش آسیب تأکید کرد. او همچنین به اهمیت سه اصل مهم بهبود، ارتقای سطح زندگی و بازگشت به جامعه در برنامه های کاهش آسیب اشاره کرد. به گفته وی ایران در کنار مراکز کاهش آسیبف بیش از 9 هزار مرکز برای درمان، بازتوانی و توانمدسازی نیز راه اندازی کرده است که می توانند سالانه به حدود 1 میلیون و 400 هزار نفر خدمات ارائه دهند، که این امر باعث شده است ایران به بزرگترین شبکه درمان و کاهش آسیب در منطقه تبدیل شود. او همچنین به گسترش چشمگیر درمان نگهدارنده با متادون در بیشتر مراکز درمان سوء مصرف مواد در کشور در دو دهه گذشته اشاره کرد و گفت که ایران با بیش از 7 هزار مرکز، بزرگترین شبکه درمان نگهدارنده در منطقه به شمار می رود. آقای اسکندر مؤمنی، دبیر کل ستاد مبارزه با مواد مخدرضمن خوش آمد گویی به شرکت کنندگان، به آخرین یافته های گزارش جهانی مواد مخدر 2021 اشاره کرد و گفت که ایران 90 درصد کشفیات تریاک، 72 درصد کشفیات مورفین، و 20 درصد کشفیات هروئین در دنیا را به خود اختصاص داده است. وی همچنین از دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد در ایران به خاطر بیش از 22 سال همکاری مشترک با جمهوری اسلامی ایران تقدیر نمود. او از برنامه مشترک پنجم  دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد با جمهوری اسلامی ایران تمجید کرد و مراتب قدردانی خود را از همکاری دفاتر سازمان ملل، به خصوص یونیسف و دفتر مقابله با مواد مخدر، در خصوص اقدام مشترکشان در زمینه کنترل مواد مخدر ابراز نمود و تأکید کرد که مشکل مواد مخدر جهان یک موضوع تخصصی و همه جانبه است که نباید سیاسی شود. در آخر، آقای مؤمنی بر آمادگی و عزم جمهوری اسلامی ایران بر ادامه همکاری با سازمان ملل متحد و سایر کشورها برای رسیدن به جهانی امن و عاری از کرونا و مواد مخدر تأکید کرد.                                                                                      **** برای اطلاعات بیشتر: آقای کاوه مرادی مدیر ارشد برنامه دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد تلفن: 88878377 آدرس پست الکترونیک: Kaveh.moradi@un.org