به صفر رساندن انتشارکربن تا 2050: فوری ترین ماموریت جهان

در حالی که جهان پنجمین سالگرد تصویب توافقنامه مهم پاریس در مورد تغییرات اقلیمی را گرامی  می دارد، جنبشی امیدوار کننده برای به صفر رساندن انتشار کربن در حال شکل گیری است. تا ماه آینده، کشورهایی که انتشاردهنده بیش از ۶۵ درصد از گازهای مضر گلخانه ای بوده و نماینده بیش از  ۷۰ درصد اقتصاد جهان هستند، متعهد به "صفر خالص کربن" تا اواسط قرن خواهند بود.

در عین حال، شاخص های اصلی اقلیمی در حال وخیم تر شدن هستند. در حالی که همه گیری کووید-۱۹ به طور موقت میزان انتشار را کاهش داده است، دی اکسید کربن هنوز در بالاترین سطح قرار دارد  و در حال افزایش است.دهه گذشته گرمترین دوره ثبت شده بود. یخ های دریای قطب شمال در ماه اکتبر کمترین میزان را تجربه کرد و آتش سوزی های آخرالزمانی، سیل، خشکسالی و طوفان به طور فزاینده ای به یک هنجار تبدیل شده اند.تنوع زیستی در حال سقوط است، بیابان ها در حال گسترش و اقیانوس ها به وسیله زباله های پلاستیکی در حال گرم شدن و خفگی هستند. علم به ما گوشزد می کند اگر تا ۲۰۳۰ و به طور سالیانه تولید سوخت فسیلی را تا شش درصد کاهش ندهیم، شرایط بدتر خواهد شد. در عوض، دنیا  در صدد افزایش برای دو درصد سالیانه است.

بهبودی همه گیری کووید-19، فرصتی غیرمنتظره و در عین حال حیاتی را برای حمله به تغییرات اقلیمی، تثبیت محیط زیست جهانی، مهندسی دوباره اقتصادها و تصورمجدد آینده، به ما می دهد.

آنچه باید انجام دهیم به شرح زیر است:

نخست، باید ائتلاف جهانی برای به صفر رساندن انتشارکربن تا ۲۰۵۰ ایجاد کنیم. اتحادیه اروپا متعهد به انجام چنین کاری شده است. انگلستان، ژاپن، جمهوری کره و بیش از ۱۱۰ کشور نیز چنین کاری را انجام داده اند. دولت بعدی ایالات متحده آمریکا نیز چنین تعهدی داده است. چین نیز متعهد شده است که قبل از  ۲۰۶۰ به این ائتلاف بپیوندد.

هر کشور، شهر و نهاد مالی باید برنامه هایی را برای صفر خالص اتخاذ کند  و فورا برای رسیدن به  این هدف اقدام کند، این به معنای کاهش ۴۵ درصدی سطح انتشار جهانی تا ۲۰۳۰ در مقایسه با ۲۰۱۰ است.  پیش از کنفرانس اقلیمی نوامبر آینده سازمان ملل متحد در گلاسگو، دولت ها بر اساس توافقنامه پاریس موظف شده اند که هر پنج سال یک بار با بلند پروازی بیشتر عمل کنند و تعهدات تقویت شده خود را که به عنوان "مشارکت های تعیین شده ملی" (NDC)معرفی می شوند، ارائه دهند و این  مشارکت ها باید  نشان دهنده بلند پروازی واقعی برای خنثی سازی کربن باشند.

فناوری در کنار ماست. هزینه بهره برداری از اغلب کارخانه های امروزی تولید ذغال سنگ بیشتر از هزینه ساخت نیروگاه های جدید تجدید پذیر از ابتدا است. تحلیل اقتصادی، ژرف اندیشی این راه را تایید   می کند. براساس اعلام سازمان بین المللی کار، با وجود از بین رفتن اجتناب ناپذیر برخی مشاغل، ۱۸ میلیون شغل جدید در نتیجه انتقال به انرژی های پاک تا ۲۰۳۰ ایجاد خواهد شد. اما باید هزینه های انسانی ناشی از کربن زدایی را بشناسیم و از کارگران، با حمایت اجتماعی، توانمند سازی مجدد و ارتقای مهارت حمایت کنیم تا انتقال عادلانه باشد.

دوم، باید اقتصاد جهانی را با توافقنامه پاریس و آرمان های توسعه پایدار همسو کنیم  که طرحی جهانی برای آینده ای بهتر است.

زمان آن فرا رسیده تا هزینه استفاده ازکربن را افزایش، یارانه و تامین مالی سوخت های فسیلی را پایان دهیم همچنین ساخت نیروگاه های جدید ذغال سنگ را متوقف کنیم، بار مالیاتی را "از درآمد" به "کربن" و و از مالیات "دهندگان" به "آلوده کنندگان" تغییر دهیم، افشای خطرات مالی مربوط به مسائل اقلیمی را اجباری نماییم  و  هدف خنثی سازی کربن را در کلیه تصمیمات اقتصادی و مالی ادغام کنیم. بانک ها باید وام های خود را با هدف صفر خالص هماهنگ کنند و صاحبان و مدیران سرمایه باید فعالیت های خود را کربن زدایی کنند.

سوم، باید دستیابی به سازگاری و تاب‌آوری را برای کمک به افراد آسیب دیده از تاثیرات ناگوار تغییرات اقلیمی، تضمین کنیم.

امروز کار به اندازه کافی انجام نمی گیرد: سازگاری با تغییرات اقلیمی تنها ۲۰ درصد از منابع مالی اقلیمی را در اختیار دارد. این مانعی برای تلاش های ما در جهت کاهش خطر بلایا است. این هوشمندانه نیز نیست، زیرا که هر یک دلار سرمایه گذاری در اقدامات مربوط به سازگاری با تغییرات اقلیمی می تواند حدود ۴ دلار سود دهی داشته باشد. سازگاری و تاب‌آوری به ویژه برای کشورهای کوچک جزیره ای در حال توسعه ضروری است، که با تغییرات اقلیمی به عنوان خطری بالفعل رو به رو هستند.

سال آینده از طریق کنفرانس های مهم سازمان ملل متحد و سایر تلاش ها در زمینه تنوع زیستی، اقیانوس ها، حمل و نقل، انرژی، شهرها و نظام های غذایی فرصت های فراوانی برای رسیدگی به موارد اضطراری تخریب محیط زیست سیاره زمین در اختیار ما قرار خواهد گرفت. یکی از بهترین متحدان ما طبیعت است: راه حل های  طبیعت محورمی توانند یک سوم کاهش خالص انتشار گازهای گلخانه ای مورد نیاز برای دستیابی به اهداف توافقنامه پاریس را فراهم کنند. دانش بومی می تواند به نشان دادن راه کمک کند. و در حالی که بشر راهبرد هایی  را برای حفظ محیط زیست و ساختن اقتصاد سبز در نظر می گیرد، به زنان تصمیم گیرنده بیشتری در این فرآیند احتیاج داریم.

کووید و اقلیم، ما را به آستانه ای رسانده که نمی توانیم به حالت سابق نابرابری و شکنندگی بازگردیم. در عوض، باید گامی به سوی مسیری امن تر و پایدار تر برداریم. این آزمون پیچیده سیاست و آزمون فوری اخلاقی است. با تصمیماتی که امروز مسیر دهه های آینده را تعیین می کند، باید بهبودی از همه گیری و اقدامات اقلیمی را دو روی یک سکه قرار دهیم.

***