امیدوار بمانیم
مارتین گریفیتس، معاون دبیرکل سازمان ملل در امور بشردوستانه و هماهنگ کننده کمک‌های اضطراری به مناسبت روز جهانی بشردوستی
زمانی که کشتی تجاری "رازونی" از بندر اودسای اوکراین در دریای سیاه با بیش از 26 هزار تن ذرت به‌سوی بازارهای جهانی حرکت کرد، موردتوجه گسترده رسانه‌ها و جامعه‌ی جهانی قرار گرفت؛ این توجه بسیار به جا بود.
عزیمت کشتی "رازونی" نتیجه ماه‌ها مذاکره میان روسیه، ترکیه، اوکراین و سازمان ملل متحد - شامل کارمندان بخش بشردوستانه سازمان ملل، تدارکات و کارشناسان حقوقی - بود. برای اولین‌بار پس از شروع جنگ (پنج ماه پیش) در اوکراین صادرات دریایی محصولات اوکراینی ازسرگرفته شد. این اقدام موجب امیدواری میلیون‌ها نفر شد که پیش از آن، تحت‌تأثیر افزایش قیمت‌ها و کاهش ذخایر به سمت قحطی و گرسنگی سوق داده شده بودند.
امیدی که در این روزها کمیاب شده است؛
مناقشات، گرسنگی، بحران اقلیمی، خشکسالی، فقر و همه‌گیری کرونا. در بیش از 40 سال کار بشردوستانه به یاد ندارم که جهان تا بدین اندازه غرق در مشکلات بوده باشد. جهانی که نیازی مبرم به اقدام برای حل مشکلات دارد. در حال حاضر، 303 میلیون نفر نیازمند کمک‌های بشردوستانه هستند و این یک رکورد تاریخی است.
با وجود این تصویر تلخ، همچنان امیدوارم؛ با اینکه در طول سال‌ها مناقشات و بحران‌ها زشت‌ترین‌ها را پدید آوردند، اما شخصا شاهد بودم که درعین‌حال الهام‌بخش زیباترین چهره انسانیت نیز بوده‌اند.
حتی در اعماق ناامیدی و تفرقه، بارقه‌هایی از امید وجود دارند. از راه‌حل‌های جدید برای مشکلات به‌ظاهر حل‌نشدنی گرفته تا اقدامات سخاوتمندانه و مهربانی‌هایی که موجب تسلی رنج می‌شوند.
امیدبخشی و متحد ماندن، عناصر حیاتی اقدام بشردوستانه هستند. در روز جهانی بشردوستی این روحیه را گرامی می‌داریم. روحیه‌ای که ممکن است تنها دارایی ِبسیاری از افراد در تاریک‌ترین شرایط باشد.
ضرب المثلی است که می‌گوید"یک دهکده باید دست‌به‌دست هم دهند، تا یک بچه را بزرگ کنند." همین‌طور یک دهکده باید دست‌به‌دست هم دهند، تا یک جامعه‌ی بحران‌زده را یاری کنند. این دهکده متشکل از خود جوامع آسیب‌دیده است که همیشه در خط مقدم پاسخ به بحران هستند. این افراد از طرف سازوکار امدادرسانی ملی، جامعه مدنی و کسب‌وکارهای محلی، سازمان‌های مردم‌نهاد، نهادهای سازمان ملل و هلال‌احمر و صلیب سرخ پشتیبانی می‌شوند. بسیاری از آنان امدادگران بین‌المللی هستند ولی اکثریت نیروهای بشردوستانه از خود کشورهای بحران‌زده‌اند.
در هر ساعت از هر روز این دهکده بشردوست، قدمی برمی‌دارد. این قدم‌ها جهت سازماندهی امدادرسانی، توزیع پول نقد، برقراری درمانگاه‌ها و مدارس سیار، رساندن آب، ارسال هوایی مواد غذایی، ارائه مشاوره و بسیاری از اقدامات دیگر است. اقداماتی به‌منظور حمایت از میلیون‌ها نفر که در حال جدال با مرگ و زندگی هستند.
این دهکده مملو از امدادگرانی چون "زهره ورداک" است. او قهرمان آموزش دختران و حقوق زنان است. او یکی از اولین کسانی بود که پس از تسلط طالبان به افغانستان بازگشت.
و" اندری"، راننده سازمان مردم‌نهاد اوکراینی به نام "پرولیسکا" که جان خود را به خطر انداخت تا مردم بتوانند مناطق زیر بمباران را ترک کنند.
و "امینا حاجی علمی"، یک قهرمان حقوق زنان در سومالی. کسی که پس از بی‌جا شدن خود و خانواده‌اش در اثر مناقشات، رسالت خود را در یاری به زنان یافت.
همچنین می‌توان بارقه‌های امید را در سطحی وسیع‌تری یافت.
برای مثال، در میان خشونت‌های بی‌وقفه در اوکراین، شاهد کمک هزاران داوطلب به مردم ِگرفتار در مناطق جنگی بوده‌ایم. همین‌طور شاهد جوامعی بوده‌ایم که سخاوتمندانه از پناهندگان اوکراینی استقبال کرده‌اند. بازتاب سنت دیرینه حسن هم‌جواری که از بنگلادش تا کلمبیا و از اردن تا اوگاندا قابل‌مشاهده است.
ما می‌توانیم الهام بگیریم؛
از پیشرفت‌های سیاسی در بحران‌های بی‌رحمانه و خونینی مانند یمن؛ جایی که آتش‌بس ِبرقرار شده باعث ناپدیدشدن ترس مداوم از خشونت شده است؛
از بهبود دسترسی به افراد نیازمند در منطقه "تیگرای" اتیوپی که به لطف مذاکرات مستمر و دشوار باعث شده تا کاروان‌های امدادی به افراد نیازمند به غذا دسترسی پیدا کنند؛
از تصویب قطعنامه ۲۶۴۲ شورای امنیت که به کمک‌های فرامرزی اجازه می‌دهد تا در شمال - غرب سوریه ادامه یابند و باعث گسترش راه نجات میلیون‌ها نفر برای حداقل چند ماه شوند؛
و از کشتی "ناوی استار"، "پلارنت"، "رازونی"، "روژن" و بسیاری دیگر از کشتی‌هایی که محصولات اوکراینی را به دیگر نقاط جهان حمل کردند و حامل بذر امید برای بخشی از 345 میلیون نفر رنج‌کشیده از کمبود غذا بودند.
بیایید در روز جهانی بشردوستی از این فرصت استفاده کنیم و این کسانی که شبانه‌روز و به طور خستگی‌ناپذیر کار می‌کنند را بشناسیم. فداکارانی که موجب همبستگی می‌شوند. آنان جان افرادی را نجات می‌دهند که ساکن مناطق خطرناک هستند. مناطقی که جهان اغلب آنها را فراموش می‌کند. در سال گذشته به جان 461 امدادگری که در حال پاسخ به بحران‌های بشردوستانه بودند، سوءقصد شد - 141 نفر از آنها کشته شدند که بیشترشان از کارکنان محلی بودند.
شجاعت و باور این امدادگران که همیشه و حتی در بدترین بحران‌ها، برای یاری به مردم تلاش می‌کنند، به ما انگیزه می‌دهد تا هرگز امید خود را از دست ندهیم.
در گرامیداشت روز جهانی بشردوستی، یاد درگذشتگان را پاس می‌داریم و همه انسان‌دوستانی که با هم این مأموریت شریف را انجام می‌دهند، تجلیل می‌کنیم.
هر چه باشد، یک دست صدا ندارد…
نهادهای ملل متحد درگیر در این ابتکار
آرمان‌های توسعه پایداری که با انجام این طرح به دنبال دست‌یابی به آنها هستیم
