یادداشت دبیرکل سازمان ملل متحد دربارهٔ تأثیر کووید-۱۹ بر زنان

زنان هم در حال حاضر از اثرات مهلک تعطیلی ها و قرنطینه ها رنج می برند. اگرچه این محدودیت ها ضروری هستند، اما آن ها خطر خشونت نسبت به زنان گرفتار در دام همسران بد رفتار را افزایش می دهند. در هفته های گذشته شاهد افزایش نگران کننده خشونت خانگی در جهان بوده ایم. بزرگترین سازمان حامی در انگلستان از افزایش ۷۰۰ درصدی تماس ها خبر داد. در همین زمان، خدمات حمایت کننده از زنان در معرض خطر با کاهش بودجه و تعطیلی روبرو می شود.

این زمینه درخواست اخیرم برای برقراری صلح در خانه ها در سراسر جهان بود.  از آن زمان تاکنون، بیش از ۱۴۳ دولت متعهد شده اند كه از زنان و دختران در معرض خطر خشونت در طول این همه گیری حمایت كنند. هر کشوری می تواند با انتقال خدمات به صورت آنلاین، گسترش پناهگاه های خشونت خانگی و تعیین آن ها به عنوان ضرورت و افزایش حمایت از سازمان های در خط مقدم، اقدام کند. مشارکت سازمان ملل متحد با اتحادیه اروپا ، ابتکار موسوم به «نور افکن» (Spotlight) در حال همکاری با دولت ها در بیش از ۲۵ کشور در خصوص این اقدامات و اقدامات مشابه است و آماده است تا حمایت خود را گسترش دهد.

با این حال تهدید حقوق و آزادی های زنان که ناشی از کووید-۱۹ هست بسیار فراتر از خشونت جسمی است. رکود عمیق اقتصادی همراه با این همه گیری ، چهره ای کاملاً زنانه دارد.

رفتار ناعادلانه و نابرابر با زنان کارگر یکی از دلایلی است که من را وارد سیاست کرد. در اواخر دهه ۱۹۶۰، به عنوان دانشجویی که داوطلب انجام کارهای اجتماعی در مناطق فقیرنشین لیسبون بودم، زنان را در شرایط بسیار دشواری دیدم که کارهای پست انجام می دادند و سنگینی وزن خانواده های پرجمعیت خود را تحمل می کردند. می دانستم که این باید تغییر کند - و شاهد تغییر مهمی در طول زندگی ام بوده ام.

اما چند دهه بعد ، کووید-۱۹ تهدید می کند که این شرایط و بد تر از آن را برای بسیاری از زنان در سراسر جهان بازگرداند.

زنان از نظر شغلی به طور نامتناسب در مشاغل کم درآمد و بدون مزایا  دسته بندی  می شوند، مشاغلی مانند  کارگران خانگی، کارگران معمولی، فروشندگان خیابانی و کارهای خدماتی کوچک مانند آرایشگری. سازمان بین المللی کار برآورد می کند که نزدیک به ۲۰۰ میلیون شغل تنها در سه ماه آینده از بین می روند - بسیاری از آن ها دقیقاً در این بخش ها هستند.

و درست زمانی که زنان در حال از دست دادن مشاغل رسمی خود هستند، بسیاری از آنان به دلیل بسته شدن مدارس، آشفتگی نظام‌ های سلامت، و نیازهای افزون افراد مسن، با افزایش کارهای مراقبتی‌ رو به رو می‌ شوند. ​

و نباید دخترانی را فراموش کرد که از طول دوره تحصیلاتشان کاسته شده است. در برخی روستاهای سیرالئون، نرخ ثبت‌ نام دختران نوجوان پس از همه گیری ابولا از ۵۰ درصد به ۳۴ درصد کاهش یافت که این امر بر رفاه و تندرستی آنان در طول عمر و به فراخور آن در اجتماعات و جوامع آنان تاثیر گذار بود.

 ​بسیاری از مردان نیز با بیکاری و مطالبات متناقض رو به رو هستند. اما حتی در بهترین زمان‌ ها، زنان سه برابر مردان کار خانگی انجام می‌ دهند. این بدان معناست که در صورت بسته ماندن مدارس و آغاز فعالیت کسب و کارها احتمال بیشتری وجود دارد که از آنان خواسته شود تا از کودکان مراقبت کنند که این باعث تاخیر در بازگشتشان به عنوان نیروی کار رسمی می شود.

نابرابری پایدار همچنین به این معنی است، در حالی که زنان ۷۰ درصد از کارکنان مراقبت‌ های سلامت را تشکیل می‌ دهند، اما در مدیریت سلامت تعداد مردان بسیار بیشتر از زنان است و  ازهر ۱۰ نفر رهبر سیاسی در سراسر جهان یک نفر زن هست که این موضوع به همه ما آسیب می‌ رساند. هنگامی که تصمیمات در مورد این بیماری همه‌ گیر گرفته  می‌ شود، ما به زنان نیاز داریم تا از سناریوی بدترین حالت مانند افزایش دوباره سرایت ها، کمبود نیروی کار و حتی نا آرامی‌ های اجتماعی جلوگیری کنیم.

زنان در مشاغل نا امن، به گونه ای فوری به حمایت‌ های اجتماعی اساسی، از بیمه درمانی گرفته تا مرخصی استعلاجی با حقوق، مراقبت از کودکان، حمایت از درآمد و مزایای بیکاری نیاز دارند. با نگاهی به پیش رو، اقداماتی برای حمایت های مالی واقتصادی، مانند مبادلات نقدی، اعتبارات، وام‌ ها و وثیقه ها، باید به زنان مورد هدف داده شود، که چه به صورت تمام‌ وقت در اقتصاد رسمی همراه با مالیات، یا به عنوان کارگران نیمه‌ وقت یا فصلی در اقتصاد غیر رسمی و آزاد، یا به عنوان کارآفرینان و صاحبان کسب‌ و کار، فعالیت می کنند.

بیماری همه‌ گیر کووید-۱۹ بیش از هر زمان دیگری روشن ساخته‌ است که کار خانگی بدون دست‌ مزد زنان، یارانه ای درجهت خدمات عمومی و هم منافع خصوصی است. این کار باید در معیار های اقتصادی و تصمیم‌ گیری گنجانده شود. همه ما از ترتیبات کاری که مسئولیت‌ های مراقبتی افراد را به رسمیت می‌ شناسد و از نمونه‌ های اقتصادی جامع که برای کار در خانه ارزش قائل هستند، بهره خواهیم برد.

​ این بیماری همه‌ گیرنه تنها نظام‌ های سلامت جهانی را، بلکه تعهد ما به برابری و کرامت انسانی را نیز به چالش می‌ کشد. ​

با پیش رو و هدف قرار دادن منافع و حقوق زنان، می‌ توانیم سریع‌ تر این بیماری همه‌ گیر را پشت سر بگذاریم و جوامع برابر تر و تاب آورتری ایجاد کنیم که به نفع همه باشند.