اقدام اقلیمی برای مردم و سیاره: هم‌اینک موقع آن است

در این سال مهم برای بشریت، اکنون زمان اقدام جسورانه برای اقلیم است.

علم در این زمینه ابطال‌ ناپذیر و در سراسر جهان مورد قبول است: برای متوقف ساختن بحران اقلیمی از تبدیل شدن به فاجعه‌‌ای دائمی، باید گرمایش جهانی را به ۱.۵ درجه سلیسیوس محدود کنیم.

برای انجام این امر، باید تا اواسط قرن جاری میلادی انتشار گازهای گلخانه‌ای را به صفر برساینم. کشورهایی که حدود دو سوم اقتصاد جهانی را شامل می‌شوند، به این امر متعهد شده‌اند. این دلگرم‌کننده است، اما ما فوراً نیاز داریم تا تمامی کشورها، شهرها، کسب‌ وکارها و نهادهای مالی به این ائتلاف بپیوندند و برنامه‌هایی جامع برای گذار به انتشار صفر را به کار گیرند.

در عین حالی که تریلیون‌ها دلار برای مبارزه با همه‌گیری کووید-۱۹ گردآوری شده است، ضروری‌ است تا دولت‌ها این هدف طولانی‌مدت را هم‌اینک با اقداماتی جامع  تطبیق دهند. احیای اقتصادها فرصت ما برای بازمهندسی‌کردن آینده ‌مان است.  

جهان چارچوب قوی‌ برای اقدام دارد: توافق‌نامه‌ٔ پاریس، که همه‌ٔ کشورها در آن متعهد شدند تا برنامه‌های ملی اقدام اقلیمی خود را تنظیم و هر پنج سال یکبار آن را تقویت کنند. اکنون که بیش از پنج سال می‌گذرد، و با شواهد نگران‌کننده‌ای روبه‌رو شده‌ایم که حاکی از آن است اگر اقدام نکنیم، سیاره‌ مان را نابود کرده‌ایم، اکنون وقت اقداماتی قاطع و موثر است، در عین حالی که سازمان ملل متحد همه‌ٔ کشورها را در نوامبر برای بیست‌ وششمین کنفرانس تغییرات اقلیمی (COP26) در گلاسکو گردهم می‌آورد.

برنامه‌های ملی جدید باید آلودگی جهانی ناشی از گازهای گلخانه‌ای را تا ۲۰۳۰، در مقایسه با سطوح ۲۰۱۰، حداقل ۴۵ درصد  بکاهند. تاکنون بسیاری از این برنامه‌ها تقدیم شده‌اند و سیاست‌های روشن‌تری را در زمینه‌های سازگاری با تأثیرات تغییرات اقلیمی و گسترش دسترسی به انرژی‌های تجدید پذیر مطرح کرده‌اند.

اما آن برنامه‌ها تاکنون تنها به کمتر از یک درصد کاهش در انتشار گازهای گلخانه‌ای دست‌یافته‌اند. این آژیر قرمزی ‌است برای مردم و سیاره.

طی ماه‌های آینده و با آغاز اجلاسِ پیشروی سران که ایالات متحده میزبانی آن را برعهده دارد، دولت‌ها باید به طرز چشمگیری اهداف خود را گسترش دهند، به خصوص کشورهایی که بیشترین سهم را در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارند و باعث به وجود آمدن بخش عظیمی از بحران شده‌اند.

از دور خارج کردن زغال‌سنگ در تولید برق مهم‌ترین قدمی است که می‌توان در راستای هدف ۱.۵ درجه برداشت. اقدام فوری برای خارج کردن کثیف‌ترین و آلوده‌کننده‌ترین سوخت فسیلی از بخش‌های نیرو می‌تواند فرصتی  نو برای مبارزه به دنیای ما بدهد. مصرف جهانی زغال‌سنگ در تولید برق باید تا ۲۰۳۰ به میزان  ۸۰ درصد زیر سطوح ۲۰۱۰ باشد. این بدین معنی است که کشورهای توسعه‌یافته باید متعهد به از دور خارج کردن ذغال‌سنگ تا ۲۰۳۰ باشند، و دیگر کشورها باید تا ۲۰۴۰ این کار را انجام دهند. در هیچ‌جای جهان، دلیلی برای ساخت نیروگاه‌های زغال‌سنگ سوز وجود ندارد. هزینه‌ٔ عملیاتی یک سوم نیروگاه‌های زغال‌سنگ سوز جهانی در حال حاضر بیش از  هزینه‌ٔ ساخت زیرساخت‌های نو برای انرژی‌های تجدید‌پذیر است. بیست‌وششمین کنفرانس تغییر اقلیمی باید پایان زغال‌سنگ را اعلام کند.

در حالی که دنیا در حال حرکت به سوی هوای پاک و انرژی تجدیدپذیر است، لازم است تا از گذاری عادلانه اطمینان حاصل نمائیم. از کارگران شاغل در صنایعی که تحت تأثیر قرارگرفته‌اند و بخش غیررسمی باید در تغییر شغل یا بازآموزی حمایت صورت گیرد. همچنین ‌باید از قدرت گستردهٔ زنان و دختران استفاده کنیم تا این جابه‌جایی را هدایت کنند، از جمله در حکومت و تصمیم‌گیری به عنوان مشارکت‌کنندگانی برابر.

کشورهایی که کمترین سهم را در ایجاد تغییرات اقلیمی داشته‌اند اکنون از بیشترین تأثیرات منفی تغییر اقلیم رنج می‌برند. اگر پاسخ خود را سرعت نبخشیم، بسیاری از کشورهای جزیره‌ای کوچک محو خواهند شد. کشورهای توسعه‌یافته باید بر تعهدات خود مبنی بر تأمین و گردآوری سالانه ۱۰۰ میلیارد دلار، با انجام این موارد جامه‌ٔ عمل بپوشانند:

• دوبرابر کردن سطوح فعلی منابع مالی  برای اقلیم
• اختصاص نیمی از منابع مالی برای اقلیم جهت سازگاری،
• متوقف ساختن تأمین مالی بین‌المللی زغال‌سنگ، و
• تغییر یارانه‌ها از سوخت‌های فسیلی به انرژی تجدیدپذیر

اجلاس گروه ۷ در ژوئن برای ثروت‌مندترین کشورها فرصتی خواهد بود تا تعهدات مالی خود را گسترش دهند و برآورده سازند، که این منجر به موفقیت بیست‌وششمین کنفرانس تغییر اقلیمی می‌شود.

در حالی که دولت‌ها باید پیشتاز باشند، اما تصمیم‌گیران در همه‌جا نقشی حیاتی‌ برای ایفا کردن دارند.

از همهٔ بانک‌های توسعه‌ای چندجانبه و ملی می‌خواهم تا پیش از بیست‌وششمین کنفرانس تغییرات اقلیمی، سیاست‌های روشنی برای تأمین مالی بازیابی از کووید و گذار به اقتصادهایی تاب‌آور در کشورهای در حال توسعه، با در نظر گرفتن سطوح بدهی فلج‌کننده و فشارهای فراوان بر بودجه‌های ملی، تدوین کنند.

دولت‌های محلی و کسب‌وکارهای خصوصی فراوانی متعهد به صفررساندن انتشار گاز گلخانه‌ای تا ۲۰۵۰  شده‌اند و به واکاوی مدل کسب‌وکار خود پرداخته‌اند. از همه می‌خواهم تا اهداف و سیاست‌های بلندپروازانه‌ای برای خود تنظیم کنند.

افراد جوان را در همه‌جا تشویق می‌کنم تا صدای خود را در رابطه با اقدام برای رسیدگی به تغییرات اقلیمی، محافظت از تنوع زیستی، توقف جنگ بشر با طبیعت و شتاب‌دهی به تلاش‌ها در راستای دست‌یابی به آرمان‌های توسعه پایدار، به گوش همه برسانند.

زمان در حال اتمام است و کارهای سخت بسیاری در پیش است، اما اکنون زمان آن نیست که پرچم سفید را بالا ببریم. در سازمان ملل متحد پرچم آبی همبستگی و امیدمان را در حال اهتزاز نگه می‌دارد. در این روز زمین، و طی ماه‌های مهم پیش‌رو، از تمامی ملت‌ها و تمامی مردمان می‌خواهم تا برای این لحظه، به یکدیگر بپیوندند.