اتحاد جمعی برای مبارزه با همه‌گیری‌ای بی‌مانند

جهان تنها با اتحاد قادر به نابودی همه گیری ویروس کویید-۱۹ وعواقب شوکه کننده آن خواهد بود. پنجشنبه گذشته در جلسه مجازی اضطراری، رهبران گروه ۲۰ گام هایی را در جهت صحیح برداشتند. اما هنوز دور هستیم از پاسخی هماهنگ ومفصل جهانی در مقیاس بی سابقه ای از آنچه با آن روبه رو هستیم.

برای مسطح کردن منحنی سرایت، هنوزبسیارعقب هستیم. در ابتدا  ۶۷ روز طول کشید تا این بیماری ۱۰۰ هزار نفر را مبتلا کند، به زودی روزانه ، ۱۰۰ هزار نفر و افراد بیشتری آلوده خواهند شد. بدون اقدام هماهنگ و شجاعانه، تعداد مبتلایان جدید تقریبا به طور حتم به میلیون ها نفر افزایش خواهد یافت که این امرموجب می شود نظام های سلامت به نقطه شکنندگی سوق یابند، اقتصادها به سوی تنزل ناگهانی رفته، مردم نا امید شوند و سخت ترین ضربه به فقیرترین اقشار وارد شود.

باید برای بدترین وضعیت آماده شویم و برای جلوگیری از آن هر کاری انجام دهیم. در اینجا فراخوانی سه مرحله ای جهت اقدام -- بر اساس علم، همبستگی و خط مشی های هوشمندانه -- برای انجام دقیق وجود دارد.

نخست، توقف انتقال ویروس کرونا.

این امر نیاز به آزمایش های اولیه  و ردیابی  افراد مبتلا دارد، همراه با قرنطینه ، درمان و اقدامات لازم برای ایمن نگه داشتن آنان که با محدود سازی حرکت و تماس تکمیل می شود. چنین گام هایی، با وجود اختلالاتی که ایجاد می کنند، باید تا ظهور روش های درمانی و ساخت واکسن، پایدار بماند.

به طور جد، این تلاش قدرتمند و همکارانه باید توسط سازمان جهانی بهداشت، عضو خانواده سازمان ملل متحد هدایت شود. کشورهایی که مستقل عمل می کنند - همانطور که باید برای مردم خود انجام دهند – تلاش برای همگان نمی کنند.

دوم، مقابله با ابعاد ویرانگر اجتماعی و اقتصادی این بحران.

این ویروس مانند آتش سوزی مهیب در حال گسترش است و به احتمال زیاد با سرعت بیشتر به سمت کشور های کم درآمد و فقیر در حال حرکت است، جایی که نظام های سلامت با محدودیت هایی روبرو هستند، مردم به مراتب آسیب پذیرتراند و میلیون ها نفر در زاغه های پرجمعیت و یا شهرک های شلوغ برای پناهندگان و آوارگان داخلی زندگی می کنند. با استفاده از چنین شرایطی، این ویروس می تواند دنیای در حال توسعه را ویران کند و سپس در جایی که قبلاً متوقف شده، دوباره ظاهر شود. در دنیای بهم پیوسته ما، فقط به اندازه ضعیف ترین نظام های سلامت قوی هستیم.

بدیهی ست، باید با این ویروس برای تمامی بشریت، با تمرکز بر روی مردم، به ویژه آسیب پذیر ترین ها، مبارزه کنیم: زنان، افراد مسن تر، جوانان، کارگران کم درآمد، شرکت های کوچک و متوسط، بخش غیررسمی و گروه های آسیب پذیر.

سازمان ملل متحد به تازگی گزارش هایی را منتشر نموده است که چگونگی تبدیل «سرایت ویروسی» به «سرایت اقتصادی» را نشان می دهد و بودجه لازم برای رفع صدمات را تنظیم می کند. صندوق بین المللی پول اعلام کرده است که دچار رکودی به بدی سال ۲۰۰۹ و یا بدتر از آن شده ایم.

ما به پاسخ چند جانبه و جامعی به میزان درصدی دو رقمی از تولید ناخالص داخلی جهانی نیاز داریم.

کشورهای توسعه یافته به تنهایی توانایی انجام این کار را دارند و برخی نیز در واقع این کار را انجام می دهند. اما باید با افزایش انبوه منابع در دسترس برای جهان در حال توسعه از طریق گسترش ظرفیت صندوق بین المللی پول یعنی صدور حق ویژه برداشت  از این صندوق و از سایر موسسات مالی بین المللی، در آن ها توانایی تزریق سریع منابع به کشورهای نیازمند به آن ها را ایجاد کنیم. می دانم که این کاری دشوار است زیرا ملت ها خودشان دارای افزایش رکورد خیره کننده در مخارج داخلی هستند اما اگر ویروس را کنترل نکنیم، این هزینه ها بیهوده خواهند بود.

همچنین مبادلات هماهنگ میان بانک های مرکزی، می تواند نقدینگی را برای اقتصادهای نوظهور به همراه آورد. کاهش بدهی ها از جمله ابطال فوری پرداخت بهره برای سال ۲۰۲۰ نیز باید در اولویت باشد.

سوم، بهبودی بهتر.

به راحتی نمی توانیم به وضعیت قبل از رخداد ویرروس کووید-۱۹ برگریدم، با جوامعی که به گونه ای غیر ضروری آسیب پذیراند. این بیماری همه گیر، به صریح ترین شکل ممکن تاوان ضعف در نظام های درمانی، حمایت های اجتماعی و خدمات عمومی را یادآوری کرده است. این بیماری، نابرابری ها، بیش از همه نابرابری جنسیتی را تشدید کرده  و راه تقویت اقتصاد رسمی در پس کارهای مراقبتی  نامرئی و بدون دستمزد را پدیدار کرده است. این بیماری، چالش های جاری در زمینه حقوق بشر از جمله انگ و خشونت علیه زنان را برجسته کرده است. اکنون زمان آن رسیده است که تلاش های خود را برای ایجاد اقتصادها و جوامع فراگیرتر و پایدارتر در مقابل همه گیری ها، تغییرات اقلیمی و سایر چالش های جهانی مضاعف کنیم. بهبودی باید به اقتصاد متفاوتی منتهی شود. نقشه راه ما سند ۲۰۳۰ و آرمان های توسعه پایدار است.

نظام ملل متحد کاملاً برای پشتیبانی از پاسخگویی کشورها، قرار دادن زنجیره های تأمین خود در اختیار جهانیان و دفاع از آتش بس جهانی بسیج شده است.

پایان دادن به همه گیری در همه جا ضرورتی اخلاقی وموضوعی روشنگر نفع شخصی است. در این زمان غیرمعمول، نمی توانیم به ابزارهای معمول متوسل شویم. زمان غیر عادی خواستار اقدامات فوق العاده ای است. با آزمایشی عظیم روبرو هستیم که به اقدامی قاطع، هماهنگ و ابتکاری از جانب همه و برای همه نیاز دارد.