رویارویی گروه 20 با سه آزمون بزرگ

به قلم آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد

از شروع همه گیری کووید-19، در مورد همبستگی جهانی بسیار شنیده ایم. متاسفانه، کلمات به تنهایی به همه گیری پایان نمی دهند یا مانع اثرات بحران اقلیمی نمی شوند. اکنون وقت آن رسیده است که نشان دهیم همبستگی در عمل به چه معنی است. همانطور که وزرای دارایی گروه 20 در ونیز گرد هم می آیند، آنان با سه آزمون همبستگی حیاتی رو به رو هستند: واکسن، گسترش راه نجات اقتصادی به کشور های در حال توسعه و اقلیم.

در ابتدا، واکسن. شکاف واکسیناسیون جهانی همه ما را تهدید می کند. در حالی که کووید 19 در میان افراد واکسینه نشده در گردش است، این ویروس به جهش هایی تبدیل می شود که می توانند انتقال پذیرتر، کشنده تر و یا  دارای هر دو ویژگی باشند. در مسابقه ای میان واکسن ها و جهش های ویروس هستیم؛ اگر جهش ها پیروز شوند، همه گیری ممکن است میلیون ها انسان دیگر را بکشد و بهبودی جهانی را چندین سال به تاخیر بیاندازد.

در حالی که 70 درصد از افراد در برخی از کشور های توسعه یافته واکسینه شده اند، این عدد برای کشور های با درآمد پایین، کمتر از یک درصد است. همبستگی به معنی دسترسی سریع به واکسن برای همگان است.

از تعهدات برای اهدای واکسن و کمک های مالی استقبال می شود. اما بیایید واقع نگر باشیم. نیازمان یک میلیارد دوز نیست، بلکه حداقل به 11 میلیارد دوز واکسن نیاز داریم تا 70 درصد از جمعیت جهان را واکسینه کنیم و به این همه گیری پایان دهیم. اهدای واکسن و نیات خیر ما را به پایان همه گیری نمی رساند. این بزرگتری فراخوان برای سلامت عمومی جهانی در تاریخ است.

گروه 20 که تحت حمایت کشورهای تولید کننده عمده و موسسات مالی بین المللی هستند، باید هرچه زودتر برای طرح واکسیناسیون جهانی قابل دسترس برای همه، در هرکجا، اقدام کنند.

آزمون دوم همبستگی در مورد گسترش راه نجات اقتصادی به کشور هایی است که آستانه شکست در پرداخت بدهی هایشان هستند.

کشورهای ثروتمند معادل 28 درصد از تولید ناخالص ملی خود را در بحران کووید-19 از دست دادند. این نمودار در کشورهای با درآمد متوسط، به 6.5 درصد و حداقل در کشورهای توسعه یافته به کمتر از دو درصد کاهش می یابد.

بیشتر کشورهای درحال توسعه درحال حاضر با هزینه خدمات بدهی های کمرشکن رویارو هستند، این در حالی است که هزینه های داخلی شان در حال افزایش و توانایی شان در افزایش مالیات رو به کاهش است. همه گیری باعث افزایش بی حد و اندازه مستمندان  به 120 میلیون نفر در سراسر جهان شده است؛ بیش از سه چهارم این جمعیت "مستمندان جدید" در کشورهای با درآمد متوسط هستند.

این کشورها برای مقابله با فاجعه مالی و سرمایه گذاری در بهبودی فزاینده، نیازمند یاری و مساعدت هستند.

صندوق بین المللی پول در تلاش جهت تخصیص 650 میلیارد دلار به گونه "صدور حق ویژه برداشت" است که بهترین روش جهت افزایش سرمایه موجود در نظام های اقتصادی نا به سامان است. کشورهای ثروتمند باید کشورهای با درآمد پایین و متوسط را توسط سرمایه های غیرقابل استفادشان هدایت کنند. این بیانگر معیار ارزشمند همبستگی است.

از اقدامات درحال انجام گروه 20 استقبال می کنم که شامل طرح تعلیق پرداخت بدهی و چارچوب همگانی برای پرداخت بدهی است. اما آن ها کافی نیستند. بخشش بدهی ها باید شامل تمامی کشورهای با درآمد متوسط شود که به آن نیاز دارند. همچنان وام دهندگان خصوصی باید در معادلات لحاظ شوند.

سومین آزمون همبستگی، به تغییرات اقلیمی مربوط است. بسیاری از نظام های اقتصادی بزرگ تا اواسط قرن، برای کاهش انتشارگازهای گلخانه ای به صفر خالص کربن در راستای هدف 1.5 درجه ای توافق نامه پاریس متعهد می شوند. اگر بیست‌وششمین کنفرانس تغییرات اقلیمی (COP26) در گلاسکو نقطه عطف باشد، نیازمند پیمان و عهد مشترک از تمامی کشورهای گروه 20 و جهان درحال توسعه هستیم.

اما کشورهای درحال توسعه بایستی مطمئن شوند که آمال و اهدافشان با حمایت های مالی و صنعتی از جمله تخصیص سالانه 100 میلیارد دلار در سرمایه گذاری اقلیمی تامین خواهد شد، زیرا بیش از یک دهه پیش، از سوی کشورهای توسعه یافته به آن ها همچین وعده ای داده شده بود. امری سر تا سر منطقی و معقولانه بشمار می رود. از کارائیب تا اقیانوس آرام، نظام اقتصادهای درحال توسعه با ساختار نقدینگی کلان بدلیل انتشار گازهای گلخانه ای طی یک قرن شکست خوردند درحالیکه هیچ سهم و دخالتی در تولید آن ها نداشتند.

همبستگی با دریافت 100 میلیارد دلار آغاز می شود. به منظور انطباق پذیری، بایستی 50 درصد از سرمایه گذاری به بخش اقلیمی تخصیص داده شود که در برگیرنده مسکن مستحکم، راه های هوایی و سیستم های اعلام خطر سودمند است که می توانند در برابر طوفان، خشکسالی و حوادث آب و هوایی شدید تاب بیاورند.

تمامی کشورها در دوران همه گیری دچار ضرر شده اند. اما راهبردهای ملی گرایانه در کالای عمومی جهانی مانند واکسن، اقدامات پایدار و اقلیمی راهی تباه است.

در عوض، گروه 20 ما را در راه نیل به بهبودی قرار می دهد. شش ماه آتی بیانگر آن است که آیا همبستگی جهانی می تواند فراتر از کلمات تا اقدامی ارزشمند گسترش یابد. با حل این سه آزمون مهم، رهبران گروه 20 با اراده سیاسی و رهبری اصولی، می توانند به همه گیری پایان دهند، نظام اقتصاد جهانی را استحکام بخشند و از بحران اقلیمی جلوگیری کنند.

***