در دنیا برای سیر کردن جمعیت هفت میلیارد و ۸۰۰ میلیون نفری ما، بیش از میزان نیاز، غذا وجود دارد.
اما، امروز، بیش از ۸۲۰ میلیون نفر گرسنه هستند.
و حدود ۱۴۴ میلیون کودک زیر پنج سال دچار کمبود رشد هستند، یعنی در سرتاسر جهان بیش از یک کودک از هر پنج کودک.
نظامهای تغذیه ما در حال شکست هستند و همه گیری جهانی کووید-۱۹ نیز همه چیز را بدتر میکند.
بیش از پیش روشن است که در صورت عدم اقدام فوری، با وضعیت قریب الوقوع اضطراری جهانی رو به رو خواهیم شد که میتواند تاثیرات بلند مدتی بر هزاران میلیون کودک و بزرگسال داشته باشد.
امسال ممکن است حدود ۴۹ میلیون نفر دیگر به علت بحران کووید-۱۹ دچار فقر شدید گردند.
تعداد افرادی که از نظر تغذیه و مواد غذایی در وضعیت به شدت ناامنی قرار دارند، به سرعت افزایش خواهد یافت.
هر افت درصد در تولید ناخالص جهانی به معنای ۷/۰ میلیون کودک دچار کمبود رشد است.
حتی در کشورهایی که منابع غذایی فراوان دارند، با خطر قطع زنجیره تامین مواد غذایی روبرو هستیم.
لازم است هم اکنون برای جلوگیری از بدترین تاثیرات تلاش هایمان برای کنترل این همه گیری، اقدام کنیم.
امروز خلاصه گزارش سیاست گذاری در مورد تاثیر کووید-۱۹ بر امنیت غذایی و تغذیه را ارائه میدهم.
این گزارش سه یافته روشن دارد.
ابتدا باید زندگیها و معیشت را حفظ کنیم با تمرکز توجه بر جایی که خطر شدید تر است.
به این معنا است که همزمان با ارئه حمایتهای مناسب برای کارکنان تغذیه، خدمات تغذیه و غذا را به عنوان مسالهای ضروری قلمداد کنیم.
این به این معنا است که غذای بشردوستانه حیاتی، کمک معیشتی و تغذیهای را برای گروههای آسیب پذیر حفظ کنیم.
این به این معنا است که در کشورهای دارای بحران غذایی، غذا را برای تقویت و افزایش نظامهای حمایت اجتماعی قرار دهیم.
لازم است کشورها حمایت خود از فرآوری غذایی، حمل و نقل و بازارهای غذایی محلی را افزایش دهند و آنها باید مسیرهای تجارت را باز نگه دارند تا از فعالیت مستمر نظامهای غذایی اطمینان حاصل کنند.
و آنها باید مطمئن شوند که بستههای امدادی و تشویقی به دست آسیب پذیرترین گروهها، از جمله برای تامین نیاز نقدینگی تولیدکنندگان کوچک مواد غذایی و تجارتهای محلی، میرسد.
دوم، باید نظامهای حمایت اجتماعی برای تغذیه را تقویت کنیم.
کشورها باید دسترسی به غذاهای مغذی و سالم را، به ویژه برای کودکان، زنان باردار و شیرده، افراد مسن و سایر گروههای در معرض خطر، حفظ کنند.
و آنها باید برای بهرهمندی گروههای در معرض خطر از نظر تغذیه، طرحهای حمایت اجتماعی را تطبیق و گسترش دهند.
این شامل حمایت از کودکانی است که دیگر به وعدههای غذایی مدرسه دسترسی ندارند.
سوم، باید در آینده سرمایه گذاری کنیم.
ما برای ساختن جهانی فراگیرتر و پایدار فرصت داریم.
اجازه دهید نظامهای غذایی ایجاد کنیم که نیازهای تولیدکنندگان و کارکنان مواد غذایی را بهتر مورد توجه قرار دهد.
اجازه دهید دسترسی فراگیرتری به مواد غذایی سالم و مغذی فراهم کرده تا بتوانیم گرسنگی را ریشه کن کنیم.
و اجازه دهید رابطه میان نظامهای غذایی و محیط طبیعی را، با تبدیل آنها برای عملکرد بهتر با طبیعت و شرایط اقلیمی، از نو متعادل کنیم.
نمیتوانیم فراموش کنیم که سیستمهای غذایی تا ۲۹ درصد از کل انتشار گازهای گلخانهای، از جمله ۴۴ درصد متان را شامل میشوند و تأثیر منفی بر تنوع زیستی دارند.
اگر این کارها و موارد دیگر را انجام دهیم، همانطور که در خلاصه گزارشی که امروز ارائه میدهیم اشاره شدهاست، میتوانیم از بعضی از بدترین تاثیرات همه گیری جهانی کووید-۱۹ بر امنیت غذایی و تغذیه جلوگیری کنیم، و میتوانیم این کار را به گونهای انجام دهیم تا از «تحول سبزی» پشتیبانی کند که باید ایجاد کنیم.
سپاسگزارم.