مهم نیست افغان باشند یا ایرانی، همه کودکان باید دسترسی برابر به آموزش داشته باشند
۰۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴
پلی برای گذر از خلاءهای آموزشی: نگاهی به تلاشهای یونیسف برای اطمینان از دسترسی برابر همه کودکان ایرانی و افغان به آموزش.
«کودک، کودک است، مهم نیست که افغان باشد یا ایرانی. همه آنها باید دسترسی برابر به آموزش داشته باشند.» اینها سخنان خانم زهرا منصور کیانی، مدیر برنامه کلاسهای جبرانی در شیراز، است. ترکیبی از عواملی چون عدم بهره گیری از دوره های پیش دبستانی و آمادگی برای مدارس، دو زبانه بودن و نیز اختلالات در خدمات آموزشی که ناشی از همهگیری کووید-۱۹ بوده، برخی خلاءهای آموزشی را برای کودکان ایرانی و پناهنده افغان پدید آورده است.
یونیسف با هدف پاسخ به این چالشها از اجرای برنامهای حمایت کرد که طی آن هزارو۵۰۰ دانشآموز ایرانی و پناهنده افغان در چندین استان با تعداد بالای پناهنده، از کلاسهای جبرانی بهره برده و بستههای آموزشی و بهداشتی دریافت کردند.
خانم کیانی با اشاره به کلاسهای جبرانی در مدرسه فخرالسادات توسل در شیراز، میگوید: «اینجا، کودکان افغان، در کنار کودکان ایرانی، از آموزشهای با کیفیت بالا بهره میبرند و در صورتی که در طول سال در کلاسی شرکت نکرده باشند میتوانند درسهای آن را یاد بگیرند. آنها همچنین بستههای بهداشتی و تغذیه دریافت میکنند.»
یونیسف با حمایت مالی اتحادیه اروپا و با همکاری وزارت آموزش و پرورش، سازمان ملی مهاجرت- و نیز سازمان ریلیفاینترنشنال برنامه کلاسهای جبرانی را در شش استان با تعداد بالای پناهنده اجراء کرد. این استانها عبارتند از فارس، اصفهان، خراسان رضوی، سمنان، سیستان و بلوچستان و یزد.
ستایش، ۱۱ ساله و دانشآموز کلاس چهارم در مدرسه ابتدایی فخرالسادات توسل، یکی از این کودکان پناهنده است که رویای پزشک شدن را دنبال میکند. «من میخواهم مردم کشورم را درمان کنم تا همه آنها بتوانند یک زندگی سالم داشته باشند.» وی که یک پناهجوی افغان است به همراه برادر ۹ ساله و مادربزرگش به مدرسه آمده تا بستههای آموزشی و بهداشتی را دریافت کند.
در پایان دوره، هر دانشآموز بستههای نوشتافزار و بهداشتی دریافت میکند تا برای سال تحصیلی بعدی آماده شود.
در گوشهای دیگر از کشور، در شرق مشهد، استان خراسان رضوی، یکی از مناطقی که جمعیت بزرگی از پناهندگان را در خود جای داده است، دو دانشآموز رویایی مانند رویای ستایش دارند. نرگس و فاطمه، ۱۷ ساله، در رشته علوم تجربی در دبیرستان مقتدری توسی و در مسیر ورود به دانشگاههای علوم پزشکی تحصیل میکنند.
فاطمه که علاقه زیادی به داروها دارد، از هماکنون دانشگاهی که میخواهد در آن ادامه تحصیل دهد را انتخاب کرده است. «من میخواهم به دانشگاه فردوسی مشهد رفته و در آنجا داروسازی بخوانم. اینکه بتوانی دارویی جدید کشف کنی و بسازی خیلی هیجانانگیز است، اینکه مردم را درباره چگونگی استفاده از داروها راهنمایی کنی و کمک کنی که سلامتشان را بازیابند.» دوست نزدیک وی نرگس نیز قصد دارد دندانپزشک شود و میگوید: «میدانم که باید سخت تلاش کنم تا به هدفم برسم. این رشته سختی است و این کلاسها واقعا به درسهایم کمک کرده است.»
پس از پایان کلاس، دانشآموزان افغان و ایرانی، دور دبیرشان جمع میشوند تا درباره زمان و چگونگی برگزاری جلسه بعدی با یکدیگر صحبت کنند. در همین حین، داوطلبان یک سمن محلی، به همراه کارمندان یونیسف و ریلیف اینترنشنال، بستههای آموزشی و بهداشتی را آماده میکنند تا میان دانشآموزان توزیع کنند.
در این دوره از کلاسهای جبرانی که با حمایت یونیسف از اسفند ۱۴۰۱ تا اردیبهشت ۱۴۰۲ با هدف برطرف کردن خلاءهای آموزشی برگزار شد، هر دانشآموز به مدت ۳۰ ساعت و در حوزههای مختلف شامل زبان فارسی، ریاضی و علوم آموزش دریافت کرد.