منطقه آسیا و اقیانوسیه سریع تر از هر منطقه‌ای در دنیا در حال سالخوردگی است، اما آیا ما آماده‌ایم؟

تصور کنید سال 2050 است. در آسیا و اقیانوسیه، از هر چهار نفر، یک نفر بالای 60 سال سن دارد. سه برابر تعداد افراد سالمند در سال 2010. با وجود نزدیک به 1.3 میلیارد شهروند سالمند در کمتر از 30 سال آینده، آیا کشورهای منطقه آماده پاسخگویی کامل به نیازهای این افراد هستند تا   سالمندی با کرامتی را تجربه کنند؟

بیائید کمی به عقب برگردیم.

امروز، خانم پینگ 72 ساله، هرروز سه کیلو برنج در روستای دورافتاده خود در یکی از کشورهای جنوب شرقی آسیا می‌فروشد تا درآمدی نه چندان کافی برای یک زندگی ابتدائی داشته باشد. او از زمان فوت شوهرش بیش از 10 سال است که این کار را انجام می‌دهد. پسرش دو ماه پیش فوت کرده و دو دخترش ازدواج کرده و به استان دیگری نقل مکان کرده‌اند. پینگ از بیمه درمانی که مستحق آن است،  بهره مند میشود، زیرا حفظ سلامتی در دوران سالمندی، دغدغه اصلی اوست.

در گذشته، پینگ و دیگر زنان در کشوهای متعدد در سراسر آسیا و اقیانوسیه ممکن بود توسط خانواده‌ها و جوامع خود مورد حمایت قرار بگیرند. با این حال، زمان در حال تغییر است. مهاجرت و شهرنشینی سیستم‌های حمایتی سنتی را برای افراد سالمند تغییر داده است، و دولت‌های   بیشتری امروزه  با افزایش هزینه‌های مراقبت‌های سلامت و کاهش نیروی کار دست و پنجه نرم می‌کنند.   در حال حاضر کمتر از یک‌سوم افراد سالمند در این منطقه، نوعی از حقوق بازنشستگی را دریافت می‌کنند، با افزایش جمعیت سالمند،  پرداخت بازنشستگی نیز افزایش می‌یابد و دولت‌ها را بیشتر تحت فشار قرار می‌دهد.

بیش از هر زمان دیگری، نیاز فوری به اصلاح سیاست ها و برنامه ها در مقابله با سالخوردگی جمعیت وجود دارد. این امر مستلزم تغییر ذهنیت است، تا چالش‌ها به فرصت جمعیتی تبدیل شوند.

 سالمندی جمعیت تهدید نیست، بلکه فرصت است

ما باید نسبت به سالخوردگی جمعیت تجدیدنظرکرده، و آن را به‌عنوان موفقیت در توسعه، جشن بگیریم، که حقیقتا نیز همین‌طور است. مردم بیشتری به دلیل پیشرفت‌های پی‌درپی در زمینه سلامت، تغذیه، رفاه اقتصادی و اجتماعی، عمر طولانی تری دارند.

در کنارافزایش امید به زندگی، امروزه زوج‌ها  فرزندان کمتری دارند. این امر به دلایل مختلفی از جمله چالش‌هایی که زوج‌ها در برقراری تعادل بین کار و زندگی با عدم توانایی داشتن فرزندان بیشتر با آن روبرو هستند، ایجاد می شود. با این حال، باروری پایین و امید به زندگی طولانی‌تر یک مشکل نیست. مشکل واقعی، آماده نبودن برای رویارویی با این تغییر سریع جمعیتی است.

به همین دلیل است که دولت‌ها باید هم اکنون اقدام کنند. سیاستگذاران باید با دانشگاه و جامعه مدنی همکاری کنند تا سیاست‌ها و نظام‎‌های سالمندی مبتنی بر حقوق انسانی را در برنامه‌های توسعه ملی بگنجانند. در حالی‌که برخی از کشورهای آسیا و اقیانوسیه قبلاً اقداماتی را انجام داده‌اند، اجرای برنامه ها  باید تقویت شود، به‌ویژه در زمینه کرونا و تشدید بحران‌های بشردوستانه که آسیب پذیری افراد سالمند را افزایش می دهد.

اقتباس یک رویکرد چرخه زندگی      

در آسیا و اقیانوسیه،  بیش از نیمی از افراد سالمند، زن هستند. بکارگیری رویکردهای چرخه زندگی مبتنی بر حقوق انسانی، در مواجهه با سالخوردگی جمعیت، بسیار مهم است.

تبعیض طولانی مدت، زنان را در شرایط سالمندی بیشتر دچار محرومیت می‌کند. زنان سالمند اغلب به دلیل سطح تحصیلات پایین‌تر و کار بدون دستمزد، بیشتر از مردان سالمند وابستگی مالی دارند، زیرا اغلب بار مراقبت از خانواده را به دوش می‌کشند.

سرمایه‌گذاری در هر مرحله از زندگی، از قبل از تولد یک دختر، مسیر زندگی او را تعیین می‌کند. هنگامی که یک زن بتواند نوزاد خود را با خیال راحت به دنیا بیاورد، این به نوبه خود سلامت بلند مدت مادر و کودک را بهبود می‌بخشد. وقتی دختری به آموزش با کیفیت دسترسی دارد، این به او کمک می‌کند تا در حالی‌که از کودکی به نوجوانی و بزرگسالی میرسد، تصمیمات آگاهانه‌ای درباره تغییرات زندگی بگیرد. هنگامی که یک زن از فرصت برابر برای مشارکت در نیروی کار و از استقلال برخوردار است، این قدرت را  خواهد داشت تا آینده خود را رقم بزند.

تصمیماتی که او می‌گیرد و یا مجاز است که بگیرد، راه را برای یک دوران سالمندی سالم‌تر و از نظر مالی ایمن‌تر، هموار می‌کند.

.زمانی برای از دست دادن باقی نمانده است.

ما هم‌اکنون باید اقدامات لازم را انجام دهیم. تغییرات بزرگ و سریع جمعیتی، آسیا و اقیانوسیه و کل جهان ما را تغییر می‌دهد.

به همین دلیل است که سالهای 2020-2030 به عنوان دهه سازمان ملل متحد برای سالمندی سالم اعلام شده است و تکمیل کننده برنامه بین‌المللی اقدام برای سالمندی مادرید (MIPAA) است که در بیستمین سالگرد خود در سال آینده، دولت‌هایی را در آسیا و اقیانوسیه و در سطح جهان گردهم می‌آورد تا پیشرفت های بدست آمده را مرور کرده، و برنامه ریزی بهتری برای چالش‌های پیش رو داشته باشد.

در حالی‌که هیچ سیاست جامع واحدی وجود ندارد که بتواند سالمندی جمعیت را کنترل کند، ما باید  بر تدوین سیاست‌های آینده‌نگر و مبتنی بر حقوق انسانی سرمایه‌گذاری کنیم که بر نیازهای افراد درهر سنی از زندگی تمرکز می‌کند. با این کار، کشورهای منطقه آسیا و اقیانوسیه می‌توانند آرزوی آینده‌ای بهتر برای همه را داشته باشند، که در آن هیچ‌کس کنار گذاشته نشود.

***