هشدار کمیسر عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در مورد پیامدهای سنگین بی‌توجهی به افغانستان و تأکید بر لزوم یافتن راه حل برای بی‌جاشدگی افغانستانی‌ها

گراندی در سفر خود به کابل و استان های بامیان و پروان، با رئیس جمهور افغانستان محمد اشرف غنی، معاون اول رئیس جمهور آمورالله صالح، وزرای دولت، والیان ولایات و دکتر عبدالله عبدالله رئیس شورای عالی مصالحه ملی افغانستان دیدار کرد. وی همچنین با جوامع محلی و خانواده های آسیب دیدگان از مخاصمات و همچنین با گروهی از افرادی که به وطن بازگشته‌اند صحبت کرد.

گراندی گفت که روند فعلی و رو به افزایش خشونت – کشتار، نقص عضو، ترور و  بیجاشدگی  غیرنظامیان افغانستانی که روزانه اتفاق می افتد و بار دیگر نیز خود را با حمله روز شنبه در کابل نشان داده است – باید فوراً متوقف شود. وی تأكید كرد كه توافقنامه صلح، به شرط آنكه واقعاً از امنیت، رفاه و حقوق همه زنان و مردان افغانستانی محافظت كند، برآیند فوری و لازم مذاكرات جاری درون- افغانستانی است. چنین توافقی برای پایان دادن به درگیری ضروری است چراکه نه تنها زندگی مردم را ویران کرده است بلکه همچنان عامل اصلی بیجادگی اجباری می باشد.

او افزود آینده میلیون‌ها نفر افغانستانی هم در گرو نتیجه موفقیت آمیز گفتگوهای صلح است و هم به تعهد جامعه جهانی برای  توسعه کشور بستگی دارد، و ابراز امیدواری کرد که در کنفرانس آتی ژنو فرصتی برای ابراز این تعهد به گونه‌ای ملموس و به روش‌های پایدار فراهم شود.

گراندی همچنین گفت: ”عدم موفقیت هرکدام از این دو مسئله، منجر به عقب‌رانی افغانستان شده و عواقب فاجعه‌باری از جمله بی‌جاشدگی بیشتر و حتی در مقیاس وسیع‌تری به همراه خواهد داشت. در دهه‌های گذشته چندین بار شاهد این اتفاق بوده‌ایم. این سناریوی فاجعه‌بار نیازمند بسیج اساسی کمک‌های بشردوستانه آن هم در چالش‌برانگیزترین شرایط امنیتی و لجستیکی خواهد بود.“

وی یادآور شد که تنها در سال 2020  به دلیل مخاصمات نزدیک به 300000 افغانستانی در داخل کشور بیجا شده اند. آنان و به همراه نزدیک به سه میلیون بیجا شده قبلی و نه میلیون نفری که به دلیل ادامه بحران کووید 19 معاش خود را از دست داده اند، به شدت به حمایت بشردوستانه نیاز دارند.

در این راستا، گراندی باری دیگر قصد و نیت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد  برای همکاری با دولت افغانستان، آژانس‌های سازمان ملل متحد، جامعه مدنی و سایر شرکا را برای جستجوی راه حل های پایدار بازگو کرد که بر مبنای  اقدامات قانونی و عملیاتی فعلی برای حل معضل بیجاشدگان داخلی و پناهندگان در حال بازگشت خواهد بود.

کمیسر عالی همچنین یادآوری کرد که با گذشت بیش از 40 سال، پناهندگان افغانستانی همچنان یکی از گسترده ترین و دیرپاترین موقعیت های بیجاشدگی تحت نظارت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد  را تشکیل می دهند. این مسئله در جریان بحث  بر سر آینده افغانستان نباید فراموش شود؛ چه بسا حتی طولانی بودن ماهیت این بحران باید منجر به تشدید تلاش ها برای حمایت از پناهندگان و جوامع میزبان در همسایگی افغانستان یعنی ایران و پاکستان شود که بیش از چهار دهه سخاوتمندانه پذیرای این پناهندگان بوده اند.

گراندی بر ادامه تعهد کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در برابر 2.4 میلیون پناهنده  افغانستانی ثبت نام  شده ای تأکید کرد که همواره در کشورهای مقصد  در منطقه پناهندههستند. وی طرح های تسهیل بازگشت داوطلبانه و ادغام مجدد پایدار پناهندگان را تحت یک راهبرد منطقه ای به رهبری افغانستان، ایران و پاکستان و با حمایت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، کشورهای کمک کننده و نهادهای توسعه محور بین‌المللی برجسته قلمداد کرد، که هدف یافتن راه حل برای پناهندگان و حمایت از کشورهای میزبان دارد .

”در میان تمام چالش هایی که امروز پیش روی افغانستان است، از دیدن به عین تعهد دوباره دولت افغانستان  ، تعهدی که دربرگیرنده پشتیبانی از پروژه های مشخص در مناطق دارای اولویت بازگشت برای کمک به ادغام مجدد بیجاشدگان و افراد بازگشته به وطن است، دلگرم شدم.“

گراندی مذاکرات  دو جانبه جاری برای فراهم آوردن  مدارک شناسایی برای تمام افغانستانی های مقیم ایران و پاکستان را تحسین کرد و گفت همزمان که سه دولت می کوشند تا جابجایی های جمعیت را به بهترین شکل  انسانی، عادلانه، ایمن و موثر  مربوطه تنظیم کنند، از پناهندگان باید  پشتیبانی شود که به نفع هر سه کشور می باشد.

جهت کسب اطلاعات بیشتر با حسین عیدی‌زاده تماس حاصل نمایید:

eidizade@unhcr.org – ۰۰۹۸۲۱۸۹۳۴۹۱۴۷