درها را به روی مردم افغانستان نبندید

رنج و زندگی سخت مردم افغانستان، یکی از کشورهای همسایه ایران، حالا به سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از حادترین بحران‌های بشری دنیاست. مردم این کشور در ۲۰۲۱، به دنبال ۴۰ سال جنگ، سقوط اقتصادی و افزایش فقر، با تشدید درگیری‌ها، سخت‌ترین خشک‌سالی در طول ۲۷ سال گذشته و همچنین آشفتگی سیاسی روبه‌رو شدند. امروزه حداقل ۲۲ میلیون نفر از مردم افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند. در همین حال، دهه‌ها درگیری بسیاری از افغان‌ها را مجبور به یافتن پناهگاه در کشورهای همسایه کرده است؛ کشورهایی که در آن‌ها هم پناهندگان و هم جوامع میزبان نیاز به حمایت مستمر دارند.

از همین رو، در یازدهم ژانویه ۲۰۲۲، شرکای حاضر در کمک‌های بشردوستانه گردهم می‌آیند تا از طرح‌های پاسخ مشترک خود - برنامه پاسخ بشردوستانه افغانستان و برنامه پاسخ وضعیت منطقه‌ای پناهندگان افغانستان- رونمایی کنند. در طی این برنامه‌های پاسخ مشترک قرار است تا کمک‌های بشردوستانه حیاتی به ۲۲ میلیون نفر از مردم افغانستان ارسال شود و همچنین ۵.۷ میلیون نفر از افغانستانی‌هایی که محلی برای سکونت ندارند به همراه جوامع محلی در پنج کشور همسایه مورد حمایت قرار گیرند. علاوه‌بر افغانستانی‌های ساکن ایران همچنین پناهندگان در کشورهای پاکستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان نیز شامل این برنامه پاسخ مشترک بشردوستانه می‌شوند.

فیلیپو گراندی، کمیسر عالی آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد در این مورد گفت: «نیازهای پناهندگان را نمی‌توان نادیده گرفت همانطور که سخاوتمندی کشورهای میزبان را نباید امری مسلم و دائمی قلمداد کرد. آنها به حمایت نیاز دارند، همین امروز.»

مارتین گریفیث، معاون دبیر کل سازمان ملل متحد در امور بشردوستانه و هماهنگ کننده پاسخ بحران گفت: «پیام من اضطراری است: درها را به روی مردم افغانستان نبندید. شرکای بشردوست ما با وجود همه چالش‌ها، در محل حاضر و در حال خدمت‌رسانی هستند. به ما یاری برسانید تا بتوانیم گرسنگی گسترده، بیماری، سوءتغذیه و مرگ و میر زودرس را از طریق حمایت از برنامه بشردوستانه‎‌ای که امروز به اجرا می‌گذاریم از بین ببریم.»

برنامه پاسخ بشردوستانه در افغانستان نیازمند به بودجه ۴.۴۴ میلیارد دلار ی است که بیشترین درخواست بشردوستانه برای یک کشور است. برنامه پاسخ وضعیت منطقه‌ای پناهندگان افغانستان نیاز به ۶۲۳ میلیون دلار بودجه برای ۴۰ سازمان دارد که در زمینه‌های امور حمایتی، بهداشت و تغذیه، امنیت غذایی، سرپناه و اقلام غیرخوراکی، آب و بهداشت، معیشت و تاب‌آوری، آموزش، پشتیبانی و مخابرات فعال هستند.

حدود ۸۰ درصد از بی‌جاشدگان در افغانستان، زنان و کودکان هستند. این گروه‌ها در معرض خطرات خشونت مبتنی بر جنسیت، استثمار و قاچاق قرار دارند که بر چالش‌های عزیمت آنان جهت دستیابی به امنیت افزوده است.