راه حل، خاک است

به قلم ولکان بوزکر، رییس مجمع عمومی سازمان ملل متحد

با شنیدن کلمه «بیابان زایی» چه چیزی به فکرتان می رسد؟ تپه های شنی که به آرامی در حال تجاوز به زمین های زراعی حاصلخیز هستند؟ بیابان های «صحرا» و «گبی» که در حال تصاحب آفریقا و آسیا هستند؟ رودخانه ها و نهرهایی که خشک می شوند؟ قطعاً این ها بخشی از این فرآیند هستند. اما تأثیر اصلی بیابان زایی، فرسایش زمین است - تا جایی که خاک چنان آسیب می بیند که دیگر حیاتی در آن شکل نمی گیرد.

خاک خیلی بیشتر از مشتی گرد و خاک است. و خاک سالم برای سیاره سالم ضروری است. زمین زیر پای ما مملو از دنیای پنهان گیاهان، حیوانات و میکروب ها است - بسیاری از آن ها آن قدر ریز هستند که دیده نمی شوند. اما بقای ما به آن ها بستگی دارد. این مخزن نادیده گرفته شده، کشاورزی و صنایع غذایی ما را تغذیه می کند. همچنین به تنظیم انتشار گازهای گلخانه ای کمک کرده و گیاهان، حیوانات و انسان را قوی نگه می دارد.

اما امروز، بیش از یک پنجم زمین های کره ارض - از جمله بیش از نیمی از زمین های کشاورزی ما - در حال نابودی هستند. هر ساله بیش از ۱۲ میلیون هکتار زمین به دلیل بیابان زایی، فرسایش زمین و خشکسالی از بین می روند. این تخریب، بیش از ۳ میلیارد نفر، به ویژه جوامع فقیر و روستایی در کشورهای در حال توسعه را متضرر می کند. وقتی بدون در نظر گرفتن سلامت کلی محیط زیست مان، زمین زیر پای مان با سرعت به زمین های زراعی تبدیل می شود، در همین زمان کربن و اکسید نیتروژن در جو آزاد می شوند. تغییرات اقلیمی تسریع می شود، تنوع زیستی کاهش می یابد و بیماری های عفونی شکوفا می شوند. همه این ها منابع آب، معیشت و توانایی ما در رو یا رویی با بلایای طبیعی و حوادث شدید آب و هوایی را به خطر می اندازد.

اگر اکنون اقدام نکنیم، وضعیت بدتر می شود. طی ۲۵ سال آینده، فرسایش زمین می تواند تا ۱۲ درصد از تولید جهانی مواد غذایی، کاسته و منجر به افزایش ۳۰ درصدی قیمت جهانی مواد غذایی شود. اگر مغرور باقی بمانیم ، هرگز به آرمان های توسعه پایدار نخواهیم رسید.

اما چیزهای زیادی برای امیدواری وجود دارد - و چیزهای زیادی که می توانیم با هم به دست آوریم. همانطور که با توسعه سریع واکسن کووید-۱۹ مشاهده کردیم، وقتی اراده وجود داشته باشد و منابع به کار گرفته شوند، بشر می تواند به شاهکارهای واقعاً حیرت انگیزی دست یابد.

بازیابی ۳۵۰ میلیون هکتار از زمین های فرسوده تا سال ۲۰۳۰ می تواند بین ۱۳ تا ۲۶ گیگاتن گاز گلخانه ای را از جو خارج کند. برای هر دلار هزینه شده در احیای زمین - از جمله از راه طرح هایی که به مهارت کم و نیروی کار زیاد نیاز دارد - حداقل ۹ دلار سود اقتصادی قابل پیش بینی است. احیای زمین نه تنها فرصت های شغلی سبز را در طیف وسیعی از صنایع ایجاد می کند - بلکه ما را قادر می سازد تا مواد غذایی مغذی تری تولید، امنیت آب پاک را تأمین و خسارت های تنوع زیستی را برطرف کنیم همچنین تغییرات اقلیمی را کاهش داده و با آن سازگار شویم.

این که آیا در مورد شهر نشینان که به منابع قابل توجه میوه و سبزیجات نیاز دارند صحبت می کنیم، یا هتلداران در جزیره، که برای جلب گردشگران، روی سواحل محافظت شده و درختان نخل حساب می کنند، یا بیماران بیمارستان که زندگی آنان به داروهای برگرفته از طبیعت بستگی دارد، یک نکته بسیار روشن وجود دارد. هیچ کسی روی زمین یا به همین دلیل هیچ موجودی نیست که وجودش با زمین گره نخورده باشد.

با این تفاسیر، برای حفاظت از زمین و خاک مان چه کمکی از عهده شما برمی آید؟ یک گام ساده، هدر ندادن غذا است - زیرا وقتی کشاورزان در زمین کار می کنند تا غذایی تولید کنند که ما نمی خوریم، این امر صرفا خاک زمین را بی دلیل از بین می برد. اگر شهرنشین هستید، می توانید با مقامات محلی برای سبزتر کردن شهر خود از راه و روش های ابتکاری مانند پشت بام سبز و جنگل های عمودی، همکاری کنید.

اینجا بخشی اساسی از کار ما در سازمان ملل متحد، ترویج بازآفرینی زمین است. در ماه های آینده، کنفرانس های مهم برای پیگیری سه کنوانسیون ریو - کنوانسیون سازمان ملل برای مبارزه با بیابان زایی (UNCCD) ، کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد برای تغییرات اقلیمی (UNFCCC) و کنوانسیون تنوع بیولوژیکی (CBD) - همگی برای نخستین بار در همین سال برگزار خواهند شد. این فرصتی منحصر به فرد برای تأمل درمورد سلامت سیاره مان است، همچنین تأمل در مورد آنچه می توانیم برای بهبود سلامت زمین و محافظت از موجودیت خود انجام دهیم.

به نوبه خود، در ۲۰ می، اینجانب جلسه سطح بالا در مورد بیابان زایی، فرسایش زمین و خشکسالی را در سالن تصویری مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک برگزار می کنم. این همایش – نخستین جلسه در نوع خود طی بیش از یک دهه - با بهره گیری از دستاوردهای قبلی، شکاف ها در تلاش های جمعی ما و تحریک حرکت به سمت سه همایش بزرگ مرتبط با کنفرانس ریو را مورد تاکید قرار می دهد. به ما یادآوری می کند فرسایش زمین واقعی است و باید با آن مبارزه کرد. نشان می دهد چگونه سه مسئله به ظاهر متفاوت – اقلیم، تنوع زیستی و بیابان زایی - در واقع بصورت ذاتی با هم مرتبط هستند. همچنین این جلسه بلند پروازی را برای اقدام جهانی افزایش می دهد.

مجمع عمومی تنها نهادی است که همه ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد به طور مساوی در آن می نشینند. بنابراین، هیچ مکانی بهتر از مجمع عمومی برای حل مشکلات فرا مرزی اثر گذار بر همه ما، وجود ندارد. وقتی صحبت از زمینی می شود که روی آن ایستاده ایم - خاک حیات بخشی که ما را پایدار می کند - دیگر زمانی برای اتلاف وجود ندارد. کنفرانس های سطح بالا ممکن است یک شبه وضعیت را بهبود ندهند. اما با اطمینان از این که همه هم نظر هستیم، بهترین عملکرد ها را به اشتراک می گذاریم و گام های واقعی را با هم برمی داریم و می توانیم مسیر را تغییر دهیم. در نهایت، بیابان زایی، فرسایش زمین و خشکسالی را معکوس خواهیم کرد – زیرا گزینه دیگری وجود ندارد. اما باید با هم کار کنیم. باید برخی از اقدامات خود را تغییر دهیم. امیدوارم سازمان ملل متحد بتواند روی حمایت شما حساب کند.

برای کسب اطلاعات بیشتر به صفحه زیر مراجعه فرمایید:

www.un.org/pga/75/event/high-level-dialogue-on-desertification-land-deg…